2015, november: To be, or not to be..

Met onze jongste zoon (die daarvoor, om z’n moeder te plezieren, wel een avond vanuit Delft naar Rotterdam wilde komen) zag ik life stream op het bioscoopscherm een fantastische opvoering van Hamlet, rechtstreeks vanuit het National Theatre in London. Met in de hoofdrol die heerlijke getalenteerde veelzijdige Benedict Cumberbatch. En met de dramatische scene over Ophelia, die niet van Hamlet mag houden, krankzinnig wordt en zichzelf verdrinkt in een poel. Zie het schilderij van de Britse schilder Millais hierboven. Zó te kunnen schilderen!

In de week daarop keek ik rond op de expositie over William Turner in de Fundatie in Zwolle en daar hing ook dit werk:

Veel potloodgekras, geplakte stukken papier, waterige vlekken. Bij de eerste aanblik dacht ik: wat stelt dit voor, en wat doet dit hier bij die woest-romantische Turner met z’n meeslepende golven en vlammen? Het bleek van Marlene Dumas. Beter kijken dus. Want geniaal! Hoe romantisch wil je het hebben? En tegelijkertijd, hoe geestig! De titel luidt: ‘Ophelia, now don’t make the water dirty’.

Rechts bovenin zie je een heel klein stukje van Ophelia:

                                                          

Zó creatief te kunnen associëren, met humor en compassie!

Dit is wat kunst doet, lieve mensen. Het zet je op een ander been, het emotioneert, laat je nadenken, het verrast en verrijkt.

Kunst kan je elitair noemen. Qua behoefte komt het een eind na voedsel, veiligheid, etc. Dat geldt overigens ook voor tv kijken, sporten en lezen, om maar wat te noemen. Het kost allemaal tijd en soms enige inspanning. Die tijd moet je wel (willen) hebben en die inspanning (willen) leveren. Maar dúúr hoeft het genieten van kunst niet te zijn. Voor de prijs van een bioscoopkaartje, en met een NS-kortingskaart en een museumjaarkaart op zak, kan je je wereld vergroten, en geschiedenis, literatuur, theater en schilderkunst combineren tot wondermooie ervaringen.

Groet,

Willy