2024 nr 120 (februari)

Feeling blue

olieverf op papier ca. 50 x 50 cm
Iedereen ervaart wel eens melancholie, vervreemding, lamlendigheid. Wie kent geen trieste gevoelens, wie heeft niet soms, ook zonder duidelijke aanleiding, de behoefte alleen te zijn?

Hoe paradoxaal  prettig, als er ruimte is voor treurnis, neerslachtigheid en andere onplezierige gevoelens. Niet alleen ruimte, ook aandacht, begrip en respect. Van jezelf vooral. Misschien verdampen die gevoelens dan wel weer. Omdat er niets bestreden hoeft te worden.

Feeling blue, een mooi thema om te verbeelden, ook omdat het naadloos aansluit bij mijn gemoedstoestand van dit moment. Ik moet mijn atelier uit. De verhuurder gaat een aantal ateliers, waaronder het mijne, ombouwen tot woningen. Na een half jaar onzekerheid over dit onderwerp, weet ik nu dat het realiteit wordt binnen afzienbare tijd.

Ruimte afstaan voor het algemeen belang, de woningnood, I know! Maar bottom line: kunst en cultuur delven -bijna als vanzelfsprekend- wederom het onderspit.

Slachtofferschap ligt op de loer. Onzin. Kunstenaars zijn niet zielig, en al helemaal niet zwak. Het is vooral het niet hebben van zeggenschap hierin, dat mij frustreert. En de melancholie slaat toe, uitkijkend over het platte dak van het oude metsellokaal, op de knusse rode dakpannen in de wijk Pierik. Deze fantastische ruimte op de 1e verdieping van wat vroeger een ambachtsschool was, 60m2, waar ik me helemaal senang voel, ’s zomers snikheet, ‘s winters steenkoud, maar altijd licht en sfeervol. Binnenkort passé.

En já, het biedt ook weer mogelijkheden. Waar een deur dicht gaat, gaat ook wel weer een raam open. Of zoiets. Zie de uitdaging! Denk in kansen! Joehoe. Maar nu even niet.

Because I am feeling blue.

Groet,
Willy

PS.
Mooie expositie dus, feeling blue, in het Kunsthuis in Epe, zie de agenda hiernaast. Je bent van harte welkom om te komen kijken naar de interpretaties van dit thema door 24 kunstenaars.