2016, september: Stilzitten

Stil zitten

Lotta, bijna 2 jaar, olieverf op linnen, 40 x 40 cm

Peuters zitten doorgaans nog geen tien seconden stil. Dat weet ik uit eigen ervaring al zo’n kwart eeuw. Toen we afspraken dat Lotta zou komen ‘zitten’ was ik dat kennelijk even vergeten. Het was heel gezellig, met limonade, koekjes en kleurkrijtjes, dat wel. En wat een lekkere toet om te schilderen. Maar voor de rest: een en al beweging, hopeloos. Dus vlug een paar supersnelle schetsjes met houtskool, en daarna maar verder aan de hand van foto’s. Om er in te komen zonder model, heb ik eerst twee olieverfschetsen gemaakt. Dat hielp om haar te ‘verkennen’. En toen op het doekje aan de slag.

Ik ben er blij mee; lekker los gebleven, fijn van kleur, en niet onbelangrijk, oma & opa* herkennen hun kleindochter er goed in. Lotta zelf wijst naar het schilderij en roept spontaan: Daantje! Dat is haar zus. Ik reken dat goed 🙂

Lijkt je dat ook wel wat, een geschilderd portret van iemand die je dierbaar is? Neem vrijblijvend contact met mij op voor nadere informatie of klik hier

En dan nog even iets anders over kinderen en volwassenen, creativiteit en intelligentie, en over educatie, geïnspireerd op het gedachtegoed van Ken Robinson. Een prachtig filmpje met een zinnige boodschap: je hebt het allemaal al gewoon in huis, “it comes with the kit”, dus doe er iets mee! Een filmpje zo goed in elkaar gezet, dat je het eigenlijk twee keer zou moeten bekijken. Maar dat, ik ben niet gek, is te veel gevraagd nu de vakantie voorbij is. Hoe dan ook, klik hier and enjoy!

Groet,
Willy

*met dank aan Agnes en Guus voor de leuke opdracht!

2016, augustus: Vooruitzien

Vooruitzien

Gedurende de maand oktober a.s. exposeer ik in deDijkpoort in Hattem. Ja nou? Dat duurt nog twéé maanden, hoor ik u zeggen. Maar exposeren is vooruitzien.


Jacob van der Beek (1913-1978), olieverf op papier

Hattem is de geboorteplaats van mijn vader, hij is er opgegroeid. Voor mijn komende expositie ‘About a boy’ heb ik een broertje van mijn vader als uitgangspunt gekozen: Hendrik (1920-1934). Al schetsend en schilderend kan en wil ik natuurlijk toch niet om mijn vader heen. Ook van hem vind ik vergeelde foto’s in de familieschoenendoos. Die foto’s van ‘voor mijn tijd’ geven veel vrijheid. Het hoeft niet te lijken. Aan de grove toets en de snelle streken zie ik hoe ongehinderd ik (daardoor) schilder. Gek genoeg levert dit soms meer herkenning op dan wanneer ik me uitsloof om een gelijkend portret te schilderen.

Een stap verder is dat de kijker in het getoonde werk iets anders (dan een persoon) herkent. Een begrip, een emotie. Zoals in het werk van Armando en Stephan Vanfleteren dat te zien is in Oud Amelisweerd. Een combinatie van schilderijen en foto’s. ‘Stil leven’ heet deze expositie. Zo mooi! Nog te zien tot en met 18 september.

En voor degenen die vanuit hun stoel willen genieten: kijk deze Tedtalk van een kunstenaar (Shea Hembrey) die in twee jaar tijd (vooruitzien!) een fantastische biënnale heeft gemaakt. Buitengewoon creatief, grappig, intelligent en productief. Ik hoop echt dat je kijkt, gewoon omdat een mens hier zo vrolijk van wordt; geef je zelf een kwartiertje om je onwijs te laten inspireren!

Groet, Willy

Deel deze brief gerust met vrienden, familie of anderen in je netwerk

2016, juli: Daar is ie dan!

Daar is ie dan!

Het ei is gelegd. De klus is geklaard. Mijn nieuwe website* is in de lucht.

     

 www.vanderbeeksolitaire.nl

Hopelijk is de ‘look & feel’, zoals dat zo fraai heet in de wondere wereld van webdesign, voor jou uitnodigend om door te klikken op mijn website. Foto’s van recent werk, tekst over het hoe & waarom, het najaarsprogramma voor workshops; kijk en lees en reageer graag. Ik ben blij met je feedback.

Ik wens je een heerlijke zomer en wie weet: tot snel? Bijvoorbeeld morgenmiddag in Zwolle bij de expositie MIX-SIX

Groet,
Willy

*met dank aan Miranda Kruse

Deel deze brief gerust met vrienden, familie of anderen in je netwerk

2016, juni: Niet te snel…

Niet te snel..

 

Het afgelopen jaar was ik, met een klein groepje beeldend kunstenaars, op zoek naar mijn ‘true self’ in de kunst. Onder de bezielende leiding van Ralph de Lange uit Amsterdam. Vragen als: wie ben ik als beeldend kunstenaar? Wat wil ik maken? En waarom? Wat is mijn ware aard? Zinvolle en moeilijke vragen. Antwoorden waaien niet zomaar aan. Hoe lang moet je eigenlijk doorzoeken voordat je het weet?

 

En dan lees ik nu in het boek ‘De weg – wat Chinese filosofen ons over het goede leven leren’ van Michael Puett en Christine Gross-Loh, dat je true self niet bestaat. Ha, dat lijkt me welkom nieuws; ik kan dus stoppen met zoeken…

 

Wel verwarrend. Hoe zit het dan nu? Volgens Puett is het gevaar van de gedachte dat er zoiets als je ‘ware zelf’ bestaat, dat je je zelf een etiket opplakt. Dat etiket beïnvloedt je gedrag, en zorgt er voor dat je gevangen komt te zitten in een te beperkte definitie van jezelf. Wat wij ons ‘ware zelf’ noemen is volgens Puett in feite een verzameling patronen die zich geleidelijk hebben gevormd en die ontstaan uit je reacties op de wereld en de mensen om je heen. Niet een onwrikbare identiteit dus, die gezocht en gevonden kan worden, en die dan als leidraad dient.

 

De confucianistische benadering is dat je met die patronen kunt breken. Je bent wel degelijk plooibaar, en je kunt jezelf ontwikkelen en gewoontes veranderen. In de kunst zou dat kunnen betekenen (althans zo interpreteer ik het) dat je je focus verlegt van ‘wie ben ik’ naar ‘wat wil ik’. Hoewel het een misschien niet los staat van het ander. Het blijft ingewikkeld!

 

Confucius (551 – 479 v. Chr) zei trouwens ook: het is een beter een mijl te reizen dan 1000 boeken te lezen.
Mooi. Want ik was in Afrika de afgelopen weken. Goed dus voor ontelbaar veel boeken! Mijn true self heb ik ook daar niet gevonden, maar wel het Swahili woord voor: langzaam aan… Polepole, dat houden we erin voorlopig!

 

Groet,
Willy

2016, mei: Simpel

Simpel

 

Helene Scherfbeck zelfportretten

Youtube is een speelparadijs voor iedereen die om zich heen wil kijken en geïnspireerd wil worden. Zonder files, zonder kosten, onder inspanning; zóveel om je over te verbazen, in de lach te schieten, of vol te schieten.

Dat laatste bij het Youtube filmpje dat ik tegen kwam over de Finse Helene Scherfbeck (1862-1946). Ik laat haar werk vaak als voorbeeld zien als ik een workshop geef. Omdat zo ongelooflijk prachtig blijkt aan de hand van haar zelfportretten hoe zij zich ontwikkeld heeft als beeldend kunstenaar. En omdat het me ontroert, die versimpeling naar het einde toe, tot alleen een paar losse vegen overblijven. Wil je zien, in 2 minuten, wat ik bedoel klik hier

Groet,
Willy

Ps.

En, óók zo heerlijk: dit filmpje uit de schilderswijk
Montmartre. Zoals deze jonge mensen met elkaar
muziek maken. Moeiteloos. Sprezzatura.
Zo schilderen. Zo wil je het!

2016, april: competitief of coöperatief

 

Een week was Het Langhuis in Zwolle beschikbaar voor de atelierhouders van De Oude Ambachtsschool (DOAS). Thema: DOAS Beweegt. Sandra Steen en ik deden samen een projectje. Sandra danste improviserend op muziek, bleef af en toe staan in een pose, en ik schetste dan 2 minuten. Het is fijn en inspirerend om dit soort dingen samen te doen, temeer omdat we heel wat uren alleen in ons atelier doorbrengen. En ook mooi te merken dat het publiek in de ban was.  

Als je een beetje beter wilt zijn, wees dan competitief. Als je exponentieel beter wilt zijn: wees dan coöperatief. (William Shakespeare)

Coöperatief. Met elkaar dus. En dat doet me dan weer denken aan dat boek van wetenschapper / psycholoog Ap Dijksterhuis (Op naar geluk, 2015), waaruit blijkt dat contact en verbinding, naast nog wat andere items, sleutelbegrippen zijn bij het vinden van geluk. Hieronder -als uitstapje, er is per slot meer in de wereld dan kunst 😉 een kort overzicht van zijn aanbevelingen. Misschien in deze barre tijd van mondiale ellende een goed idee om ‘klein’ te denken, en je eigen leefwereld in ieder geval zo prettig mogelijk te maken.

Dus: hoe word (of blijf) je gelukkig?

  1. Houd je hebzucht onder controle (het zoveelste gadget..)
  2. Probeer anderen te helpen en gelukkig te maken
  3. Maak meer contact met anderen (spreek eens iemand aan in de trein of in een wachtrij)
  4. Doe dingen die je het gevoel geven deel uit te maken van iets groters (bezoek een spannende sportwedstrijd, een muziekfestival, etc.)
  5. Verruil passieve en achteloze vrijetijdsbesteding voor actieve en serieuze vrijetijdsbesteding.
  6. Koop ervaringen in plaats van spullen (geef een feest, ga op reis)
  7. Zoek niet via introspectie naar je ware zelf. Observeer gewoon je eigen gedrag, dan leer je jezelf kennen.
  8. Onderzoek je negatieve emoties, zie of je ze kunt vermijden door je gedrag te veranderen (je eigen gedrag, niet dan van een ander, haha)
  9. Doe één ding tegelijk.
  10. Streef ernaar meer mindful te zijn
  11. Kijk beschouwend met afstand naar je eigen bewustzijn
  12. Schrijf iedere avond 2 of 3 dingen op die je goed hebt gedaan die dag.

Nou, makkie toch?

Groet,

Willy

Ps.
En als je dan het licht hebt gezien:
‘Voor de verlichting, houthakken en water dragen.
Na de verlichting, houthakken en water dragen’

zen-gezegde 

2016, maart: We hebben woorden nodig

   

“De genius van het leven heet Beweging” (F.J. Hammer, dichter en schrijver 1810-1862), houtskool op papier, (2 x) 80 x 100 cm.

Deze houtskoolschetsen heb ik gemaakt tijdens een danssessie van een danser van het Nationaal Ballet in het schildersatelier. De danser beweegt zich vrij op muziek van Bach en houdt steeds een houding vast gedurende 2 minuten: tijd om te schetsen. En weer door! Onderdompeling in vloeiende beweging en indringende muziek in combinatie met supersnel werken; dat levert intuïtieve lijnen op, waar dans en klank in samenkomen. Te zien tijdens de expositie ‘Doas beweegt’ in het Langhuis in Zwolle van 17 t/m 20 maart a.s. Kunst is gedrag, zegt James Brett, de baas van het Museum of Everything, in een recent artikel in de NRC. Zijn museum is geen gebouw, maar een rondreizende verzameling werk van ‘autodidacten en zonderlingen’. Mensen maken kunst omdat ze de drang voelen zich te uiten. Kunst is een product van een creatieve natuur en niet van cognitieve functies, aldus Brett. Hij heeft een uitgesproken mening over hedendaagse kunstenaars (vooral degenen met een kunstopleiding):

  1. Ze schilderen ideeën in plaats van kunst
  2. Ze creëren oppervlakte, geen diepte
  3. Ze hebben woorden nodig om de afwezigheid van betekenis te verhullen.

Vooral het laatste vind ik leuk gezegd. Want inderdaad, wat een geleuter soms, dat doet juist vermoeden dat er in feite weinig te vertellen is. Oeverloze verhalen met lange moeilijke zinnen die je moet herlezen en waarbij je dan nog denkt: wat staat daar nou eigenlijk? Over ideologie, onbewuste, inspiratie, abstractie, impressie, mystiek, associaties, symboliek, synthese;  je kan er bladzijden hoogdravend mee vullen. En dan kom je zinnen tegen als: “Haar stijloefeningen berusten op de stratificatie van de materie.”  Huh?

Maar goed, misschien niet zo’n grote mond hebben nu, want ik ben er al wel achter dat het schrijven van een zinnig stukje tekst over je eigen werk niet bepaald eenvoudig is.

Als kunstenaar kan je natuurlijk denken: het beeld moet voor zich spreken, ik zeg er niets over, de kijker zoekt het maar uit. Daar is iets voor te zeggen. Maar ik vind het mooi als er een match is tussen beeld en woord. Dat het een het ander versterkt. Oprechtheid is noodzakelijk daarbij.
Zoals bij alles wat er toe doet.

Groet,

Willy

Ps. Het museum of everything is vanaf 5 maart te zien in de
Kunsthal in Rotterdam

2016, februari: Vrijheid & verbeelding 


100 x 120cm, olieverf op doek, uitsnede‘De wereld geeft mij de vrijheid om te doen wat ik wil’, zegt kunstenaar Mark Manders aan het eind van dit filmpje. Nee, corrigeert hij zichzelf, ‘ik heb die vrijheid gepakt. Ik verdien mijn eigen geld en ik doe precies wat ik wil doen.’Ik heb het werk van Mark Manders gezien, jaren geleden in Zeno X Gallery in Antwerpen, toen ik een paper over hem schreef, en nu stuit ik dus op dit beeldinterview en word ik opnieuw getriggerd.

Wat een creatieve denker, wat een toewijding, en zo totaal niet er op uit om indruk te maken. In al zijn ongemak en aarzeling zegt hij fantastische dingen. Zo noemt hij een aantal zaken ‘die je kan willen’:

* een schaduw, gewoon een schaduw willen hebben (en die valt uit een omgekeerd kopje)
* theezakjes zo neerzetten dat ze bijna als woorden functioneren (tsja, ik kom er nu een tekort)
* een zin die iets probeert te zeggen (nee, niet een zin die iets zegt)
* twee voorwerpen op dezelfde plek willen hebben in de wereld (maar dat kan eigenlijk niet)
* iets niet doen, omdat je al weet dat het goed zal zijn (maar dat is dan wel jammer)

Ja, ik weet dat een aantal lezers van deze nieuwsbrief nu wel afhaakt (want waar gáát dit over, nietwaar?) en ook het filmpje niet meer hoeft te zien. Jammer!Ik geniet enorm van de oprechtheid van deze man, en het ongewone, tegendraadse, op de kop en out of the box-denken, gecombineerd met prachtig vakmanschap. Vorm en inhoud samen maken zijn werk intrigerend.

Dat is waar ik naar toe wil: dat mijn werk fijn is om naar te kijken en dat het ergens over gaat. En dat dan in vrijheid van denken gemaakt. En dan nog je geld er mee verdienen..

Aan de slag maar weer.
Napoleon zei het al: imagination rules the world!
En we weten hoe het met hem afliep, maar dat terzijde 😉
Groet,
Willy

2016, januari: Lekker belangrijk!

‘what’s it all about?’ olieverf op papier, uitsnede
 

Het afgelopen jaar heb ik aan drie ‘wedstrijden’ meegedaan. Ik deed mee met de Zomerexpo, mijn schilderij hing in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik deed mee met ‘Schilderij van het jaar’ en dat schilderij hangt binnenkort in het CODA museum in Apeldoorn (zie in de kolom hiernaast). En ik stuurde een zelfportret op voor ‘Schilder je Selfie’ naar aanleiding van de expositie in het Mauritshuis (de moeite waard, nog tot en met zondag te zien), dit portretje staat nu in het Ateliermagazine van januari/februari 2016.

Superleuk allemaal, de resultaten natuurlijk, maar ook het proces van deelnemen. De uitdaging vind ik stimulerend. Ik werk hard, neem het schildersvak serieus, steek mijn nek uit, laat een mij onbekende professionele jury oordelen over mijn werk, kijk waar ik sta, en heb daar veel plezier in.

En voor de rest: lekker belangrijk!

Dat meen ik echt, uit de grond van mijn hart. Want dat dringt zich af en toe ook op: waar gaat dit over? Wat ben je toch allemaal aan het doen, Van der Beek?! Moet je zo nodig laten zien dat je ook best iets kunt, als schilder? Prestatiedrang? Erbij willen horen? Waarbij dan? En wat heb je daar dan aan?

Het leven gaat helemaal niet over presteren, resultaat behalen, status, applaus, winnen, uiterlijk vertoon. Al lijkt het daar wel eens op, als je om je heen kijkt of een avondje voor de buis hangt en alle onzin voorbij ziet komen.

Waar het leven voor mij dan wel over gaat?
Contact, verbondenheid, liefde, respect, autonomie, schoonheid, humor, creativiteit. And so on..

Grote begrippen, inderdaad!
Dat het jaar 2016 hier vol van mag zijn, ja zelfs van uit zijn voegen zal barsten, dat wens ik ons allen!

Happy new year!

Willy

2015, december: It’s right to be wrong..

‘amicizia’, olieverf op doek, 60 x 80 cm 

Hoezo, it is right to be wrong?? Dat roep je echt niet als een chirurg in je moet snijden, of wanneer je met velen tegelijk met 130 km per uur over de snelweg jakkert, of in het geval je van je spaarcentjes aandelen koopt. Integendeel, het is vaak erg prettig als er niets verkeerd gaat, als het allemaal helemaal right is.

In de kunst daarentegen, is het een ware uitdaging om ‘wrong’ te zijn. Juist niet begrijpelijk en aannemelijk verbeelden, niet de regels naleven over kleur en compositie,niet leunen op kennis en ervaring, maar uitproberen, experimenteren, vervormen, er over en er dwars door heen desnoods, ‘fouten’ maken, gefrustreerd raken, opnieuw beginnen. Dat levert soms iets op. Iets spannends. Soms ook helemaal niets trouwens. Maar goed, ‘it’s right to be wrong’ is een uitspraak van Paul Arden, hij was creative director bij het reclamebureau Saatchi en Saatchi, en hij heeft wel meer leuke dingen gezegd, zoals ‘do not try to win awards’

En daar heeft hij wel een punt, die Paul Arden. Hij stelt dat jury’s beoordelen op basis van wat bekend is, wat ‘in fashion’ is. Maar origineel werk onderscheidt zich nu juist van hetgeen in de mode is, de jury kent het -nog- niet. Dus als je gaat voor een award speel je op safe en lever je werk aan waar de jury wel bekend mee is, en niet iets wat men niet kan plaatsen. Met het maken van zulk werk rem je jezelf in je creativiteit, je durft niet meer ‘wrong’ te zijn.
Niettemin vind ik het supergaaf dat ik door ben naar de finale van ‘schilderij van het jaar’, heb ik deze kritische noot van Paul goed in mijn oren geknoopt en werk ik ondertussen gestaag en met veel plezier door aan wrong zijn.
Groet,
Willy