2021 nr 91 (september)

/0 Reacties/in /door

We hebben de kunst…


‘Nina’  Oil on llinen, 24 x 30 cm

Kinderen van 8 jaar zitten zelden stil. Ik weet niet of dat te zien is in dit portretje; het poseren in mijn atelier was leuk, gezellig en nogal beweeglijk 😉 Wat in ieder geval te zien is: Nina houdt van roze en turquoise. Nina is weer terug naar Amerika, waar ze woont. Het portretje hangt bij oma. Zijn ze toch nog een beetje samen.

Nu ben ik bezig met twee nieuwe portretopdrachten, een jongen van 17 en zijn jongere broer. Hun zus Evelien heb ik begin vorig jaar al geschilderd. Het begint opnieuw te stromen na de coronarust. Vorige week een workshop gegeven, en inmiddels zijn er weer ruimere mogelijkheden om te exposeren. Kijk even in de agenda hiernaast: in Amsterdam, Epe, Dalfsen en Zwolle is werk te zien van mij deze septembermaand. Ik hoop je ergens daar te treffen!

Ondertussen draait, naast mijn particuliere leventje, de echte grote mensen wereld door. Waar ik steeds minder van begrijp. Hoezo nog steeds niet geformeerd in Den Haag? En Afghanistan is om te janken, wat daar nu gebeurt. Wat bezielt mensen?! Waarom kunnen we niet met elkaar in vrede leven, en láten leven ook vooral.

Soms vind ik het lastig om over schilderen en kunst te schrijven terwijl er zoveel ellende is in de wereld. Het zijn appels en peren, dat weet ik wel, maar in het licht van de drama’s die andere mensen (en soms hele volkeren) moeten doorstaan, zijn portretjes en workshops triviaal en het schrijven erover wordt op zijn best vermakelijk gebabbel.

Als ik een conceptueel kunstenaar was zou ik het onrecht aan de kaak willen stellen en via schilderijen maatschappijkritiek uiten. Maar dat ben ik niet, dat past niet bij me en ik weet ook niet goed hoe dat moet. Ik schilder gewoon. Vorm, toon, kleur, ritme. Ik zou Afghanen willen schilderen, dat wel. Omdat ik zulke prachtige koppen zie, gewaden, kleuren, aardetinten. Maar daarmee maak ik geen statement over politiek, macht en stompzinnig geweld.

Zo’n statement is wel de BBC-documentaire van Adam Curtis: Bitter Lake, uit 2015. Te zien op YouTube. Klik hier Gaat over de complexe geschiedenis van Afghanistan (met prachtig archiefmateriaal). Over olie, macht, islam en over naïeve inschattingsfouten.

Groet,
Willy

PS.1.
Dit schilderij is verkocht en heeft een fijn thuis gekregen.
Ben ik blij mee.

PS.2.
Ik ga dus maar gewoon door met schilderen en schrijven over schilderen, in de wetenschap dat ik de wereldproblemen niet op kan lossen. De kwast er bij neer gooien draagt in ieder geval niets bij.

PS.3.
Eindigend met Nietzsche, ben dol op Nietzsche,
altijd goed voor wat optimisme 😉

Wir haben die Kunst,
damit wir nicht an der Wahrheit zu Grunde gehen.

2021 nr 90 (augustus) What is in a word?

/0 Reacties/in /door

What is in a word?


‘The journalist’  Oil on paper (op mdf), 40 x 55 cm  Te koop nu voor € 175,00

Maakt het iets uit, of je als schilder (of ruimer: als ‘maker’) amateur wordt genoemd of professional?

Amateur, dat klinkt al snel ‘minder’. Een knutselaar. Een hobbyist. Dilettant. Het kan een negatieve klank hebben. Mensen zeggen het soms over zichzelf als een excuus: ‘ja, maar ja, ik ben ook maar een amateur’. Het kan ook positief klinken: een amateur als echte liefhebber. Puur en gedreven. Zonder nevenbedoelingen.

Professional, dat klinkt deskundig. Een vakman of vakvrouw. Lid van een beroepsvereniging. Gediplomeerd, gecertificeerd, gevestigd. Daar kom je ook voor uit. Professional komt van het Latijnse profiteri, dat betekent: openlijk verklaren. En: doorgaans goed beloond, in tegenstelling tot de amateur die het voor (bijna) niets doet. Maar professional heeft ook een negatieve connotatie: de professional als afstandelijke allesweter, gezaghebber. Zonder oog voor de menselijke maat.

Een deskundig man
is een man die zich volgens de regels vergist.
Paul Valéry (een Franse dichter).

Als ik moet kiezen wil ik een professional zijn. Maar ik wil helemaal niet kiezen. Het is, in ieder geval wanneer het om schilderen gaat, een vorm van etiketteren waarmee slechts een schijn van duidelijkheid wordt gewekt.

En àls ik dan openlijk verklaar dat ik schilder ben, moet ik dan zeggen: kunstschilder in plaats van schilder? Opdat men niet denkt dat ik de kozijnen kom verven? Of noem ik mezelf beeldend kunstenaar? Maar ik vind mezelf helemaal geen kunstenaar, ik voel me daar ongemakkelijk bij, veel te pretentieus. Of spreken we af: we zijn allemáál kunstenaars. Ieder mens is op zijn eigen unieke manier een kunstenaar. Een devaluatie waardoor iedere discussie gesmoord wordt. Wat misschien maar goed is ook, want het is een non-discussie.

Hoe kom ik hier dan op? Omdat dit soort dingen nu eenmaal spelen in een overgereguleerde samenleving. Waarbij de ene instelling meent dat je inschrijving bij de Kamer van Koophandel van doorslaggevend belang is, en de andere instelling je uitsluit wanneer je geen diploma kunt overleggen. Waarbij je geballoteerd wordt (op veelal onduidelijke criteria) als je lid wilt worden van een kunstenaarsvereniging, of mee wilt doen aan een kunstwedstrijd of een kunstroute. Meten is weten, maar wat meet je dan? Kennelijk niet altijd hetzelfde. In ieder geval niet per definitie zoiets als kwaliteit. Waar het uiteindelijk wel om gaat.

Ik schilder, dus ik ben. En dat lijkt me genoeg 😉

Groet,
Willy

PS.1. Benieuwd naar je reactie! Wat vind jij hiervan? Reply graag op deze mail.

PS.2.  Peter R. de Vries had een advocatenkantoor. Maar hij was geen advocaat. Hij was ook geen jurist. Was hij een professional?
Ik heb een atelier. Ik heb een academiediploma, een KvK-inschrijving, opdrachten en exposities. Ben ik een professional? Soms vraagt iemand, in alle vriendelijkheid: hoe is het eigenlijk met je schilderhobby?
Ik kan -als gewezen advocaat- vrij stellig zeggen: kunst heeft sowieso niet of nauwelijks aanzien, of je nu professional bent of niet. Voor de kunst is dat wel problematisch. Voor mijzelf denk ik al een heel tijdje: lekker belangrijk!

PS.3. Een leuke hierbij aanlsuitende TEDXTalk (klik hier) over dat kunst niet alleen voor de professioneel geschoolden is. Kunst dient geen doel, zegt Kim, just do it!

2021 nr 89 (juli) Niets doen

/0 Reacties/in /door

Niets doen.


‘La Meuse’  Oil on linen, 50 x 50 cm

De afgelopen week was het volle bak: van maandag tot en met vrijdag met een groep schilders onder begeleiding van Herman Tjepkema (klik hier) plein air schilderen in de Franse Ardennen, zaterdag de opening van de duo-expositie van Paula de Graaff en mij in INKHotel Amsterdam en zondag naar de expositie van ‘Painting of the Year’ in de Westergasfabriek, waar een schilderij van mij hing. Genoten van alles!

Hieronder een kleine foto-impressie:

     

          

In INKHotel hangt ons werk tot en met september a.s. Dus loop gerust binnen om te kijken. En wil je gebruik maken van het mooie aanbod van 4* INKHotel (klik hier) om een expositiebezoekje te combineren met een diner-overnachting-ontbijt-arrangement: het kan nog!
Voor wie Amsterdam (te) ver is: het meeste werk dat er hangt is ook te zien op mijn website (klik hier) en op Paula’s instagram (klik hier).

En nu, what’s next? Steady door met het Dushi-project (klik hier). Daar heb ik gelukkig nog de hele zomer de tijd voor. En aanstaande zondag 11/7 om 16.00 uur de finissage in het Paletgebouw (welkom! klik hier voor meer informatie).

Eigenlijk ben ik wel toe aan back to normal. Rust in de tent! En er is ander werk (klik hier), zoals bijna iedere schilder twee petten op heeft. Verder lekker wandelen door bos en heide, fietsen, zwemmen, tuinieren. Kopje koffie, beetje lezen en schrijven. In mijn atelier verpozen. Inspiratie komt niet -weet ik inmiddels- door je als een dolle van het een in het ander te storten. Ik verheug me. Op niets!

Ik wens jullie allen een prachtige zomer, geniet ervan. Mocht je zin hebben in (en tijd hebben voor) een bezoekje aan mijn atelier, om schilderijen te bekijken, een opdracht te bespreken of gewoon samen een kop koffie te drinken, dan zijn dit wel de maanden daarvoor. Bel of app of mail me, dan spreken we iets af.

Tot slot, zoals de trouwe lezers gewend zijn 😉 een paar lees- en kijktips:
– het boek Mrs Degas van Arthur Japin. Historische roman, de moeite waard als je van schilderen houdt.
– 4-delige BBC serie over het impressionisme gepresenteerd door Waldemar Januszczak, heel fijn!
– mr Bean, fragment uit Whistlers mother, ontzettend melig/grappig.
– interessante Ted talk van Tali Sharot over optimisme (herkenbaar!)

Groet,
Willy

PS. Cicero (106 – 43 v.C.) zei het al: ‘Niets doen verkwikt!’

2021 nr 88 (juni) Allesbehalve

/0 Reacties/in /door

Allesbehalve…


‘Recuperation I’  Oil on paper, 50 x 50 cm, including frame (67×67) € 425,00

Wandelend beluister ik een podcast waarin Gijs Scholten van Aschat vertelt dat hij de nieuwe (en vermoedelijk laatste) roman van Jeroen Brouwers heeft bewerkt tot een theatervoorstelling. Klinkt interessant, wil ik wel heen. Daarna nog een stukje interview met singer-songwriter Christien Oele. Waardoor ik nieuwsgierig overschakel op Spotify om een paar nummers van haar laatste album te horen. Jammer, ik ben al weer thuis…

Toneel, literatuur, muziek. En dan noem ik nog niet eens de schilderkunst! Er is zoveel te beleven op al deze terreinen. Maar helaas (en dat is vanzelfsprekend slechts mijn mening) is er meer aandacht voor oeverloze discussies over corona-beperkingen en hoe traag de formatie verloopt. Daar luister ik ook naar (mits goed geslapen) en dan ben ik weer ‘geïnformeerd’, maar niet half zo vrolijk en levenslustig als na een brokje kunst of cultuur.

Onze Huug zegt: ‘We kunnen best een dagje zonder’. Zeker! Waar kunnen we niet een dagje zonder? En in de Memorie van Toelichting op de nieuwe testwet wordt kunst als ‘niet essentieel’ gekwalificeerd. Maar wie bepaalt dat eigenlijk?! Mag ik dat zelf uitmaken? Voor mij is het een groot goed om het dagelijkse leven te versieren en te verdiepen met kunst en cultuur.

Daarop aanhakend: hoe fijn is het dat we weer kunnen exposeren!

Laten we het hebben over van alles, behalve…  Vul zelf maar in. Voor mede-exposant Paula de Graaff en mij is dat: allesbehalve corona. Niet om iets te ontkennen, dat zou om meerdere redenen belachelijk zijn, maar wel om de focus te verplaatsen naar waar een mens gelukkig van wordt. Zon, zee, strand, sport, een dinertje, feestje, samenzijn.

Van harte nodig ik je uit te komen kijken naar onze duo-expositie in INK hotel Amsterdam, te zien vanaf nu tot en met september. Op zaterdag 3 juli zijn Paula en ik daar aanwezig en rond de klok van vijf toasten we graag met jou op het leven! Stuur me even een mailtje als je van plan bent er bij te zijn, leuk! Je bent welkom. En natuurlijk worden de dan geldende coronaregels nageleefd.

Tip: hetzelfde weekend (2, 3 en 4 juli) vindt in de Westergasfabriek de European Art Fair plaats en daar hangt ook werk van mij, in het kader van Painting of the Year. Het zòu een mooie combi kunnen zijn… INK hotel heeft een speciale aanbieding, (klik hier) voor het geval je zin hebt in een weekendje Amsterdam. Wij gaan daar zelf in ieder geval graag gebruik van maken 😉

En tot slot, wat je dan verder in Amsterdam eigenlijk ook niet wilt missen:
COBRA Museum Frida Kahlo & Diego Rivera t/m 26 september;
Stedelijk Museum Bruce Nauman t/m 24 oktober;
Amsterdam Sculptuur Biënnale (ARTZUID) van 1 juli t/m 17 oktober.

Groet,
Willy

PS.1.
Op mijn website laat ik nieuw werk zien (klik hier)

PS.2.
Met het Dushi-project (klik hier voor mijn vorige brief waarin ik daar over vertel) gaat het goed!
Inmiddels heb ik 14 kinderen geschilderd, nog een stuk of 40 te gaan 😉 Keep you posted.

2021 (nr 87 mei) Je mag hen je liefde geven.

/2 Reacties/in /door

Je mag hen je liefde geven.


olieverf op doek, 24 x 30 cm

Over de kinderen.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
(….)

Dit is het begin van een gedicht van Kahlil Gibran (1883 – 1931), Libanees dichter, filosoof en schilder. Lees vooral het hele gedicht (klik hier), prachtige beeldspraak: je bent de boog waarmee je kind als levende pijl wordt weggeschoten.

Soms gaat er iets mis met pijl en/of boog en kunnen kinderen niet meer bij hun ouders wonen. Als advocaat ben ik daar regelmatig bij betrokken geweest. Traumatische gebeurtenissen, hechtingsstoornissen, beperkingen, het kan van alles zijn waardoor kinderen uit huis geplaatst worden. Als ze geluk hebben komen ze terecht in één van de Dushi-huizen (klik hier) waar veiligheid, rust, vrolijke gezelligheid en liefdevolle begeleiding wordt geboden.

Met een aantal vrouwen zetten we nu een sponsor-project op ten behoeve van deze kinderen. Vanuit intens gevoelde dankbaarheid dat wij het zó goed hebben, dat onze kinderen ‘gewoon’ konden opgroeien en prettige mensen zijn geworden. En vanuit de wetenschap dat er dringend behoefte is aan geld om iets extra’s te doen voor en met deze kinderen. Denk aan sport- en spelactiviteiten, muziek, extra leermiddelen en wat maar nodig is om talenten te ontwikkelen, vertrouwen te herstellen en uiteindelijk zelfstandig te kunnen leven.

Concreet: ik ga portretjes van deze kinderen schilderen. Op locatie, in de zes Dushi-huizen die op dit moment gerund worden. Die portretjes worden als het meezit in het laatste weekend van september a.s. geëxposeerd en hopelijk gekocht, waarbij de opbrengst volledig toekomt aan de Dushi-huizen.

Ik houd jullie de komende maanden op de hoogte van de vorderingen. Eerlijk gezegd vind ik het knap spannend. Portretten schilder ik al heel lang; die ervaring zal ik hard nodig hebben bij het schilderen van een stuk of 55 mij onbekende kinderen tussen de pakweg 6 en 18 jaar, in mij onbekende omgevingen. En het is uiteraard de bedoeling dat het lijkt, maar niet als een foto, dus snel en losjes geschilderd, met wel steeds iets kenmerkends van ieder kind.

Kortom: gaaf plan, maar naast montere zelfoverschatting ligt eeuwige onzekerheid over eigen schilderkwaliteiten ook altijd op de loer 😉  Dus. We’ll see.

Groet,
Willy

PS.1.
Mijn lieve nichtje wilde wel proef zitten voor me, zie hierboven.

PS.2.
Nog dank voor de vele mooie reacties die ik ontving op mijn vorige brief over groeiend verlangen (klik hier als je deze of andere  brieven na wilt lezen, ze staan onder aan mijn website). Kennelijk herkenbaar voor velen. Een lezer reageerde met het linkje van de TEDx-talk van Alyssa Monks: The Beautiful Awful (klik hier). Een persoonlijk verhaal van een schilder.

2021 (nr 86 april) Groeiend verlangen

/0 Reacties/in /door

Groeiend verlangen.


olieverf op doek, 40 x 30 cm

In een zonnige Zuid-Europese stad op een terrasje neerstrijken; misschien behoort dat over een paar maanden wel weer tot de mogelijkheden. Het verlangen groeit om over de eigen grenzen te kijken, letterlijk en figuurlijk. Verlangen naar reizen, cultuur, nieuwe indrukken, onbekommerd samenzijn met mensen en wat leven in de brouwerij.

15 jaar geleden schreef ik een boekje met de titel Bestemming Onbekend. Ik had kanker en mijn leven stond ineens op de kop. Ik wist niet waar het naar toe ging. Later heb ik me gerealiseerd dat de bestemming niet zozeer van belang is, of die nu bekend of onbekend is. Het gaat in het leven om de weg, om onderweg zijn. Open deur. Maar toch.

Ik zie een parallel met deze onzekere coronatijd. De angst voor het virus, de opgelegde beperkingen; allemaal van buiten komend onheil. Veel mensen voelen zich gedwarsboomd in hun dagelijks bestaan, zijn ongeduldig en gestrest over de maatregelen. De gedachte is al snel: als straks (ooit!) de beperkingen worden opgeheven, dàn is alles weer oké.

Maar we leven NU. We zijn onderweg, right this moment! En de beperkingen -en daarmee dus ook het verlangen naar vrijheid- maken deel uit van de weg.

Man is a creation of desire, not a creation of need. (Gaston Bachelard)

Als je het groeiende verlangen naar verruiming van mogelijkheden beschouwt als iets waardevols, iets van betekenis, in plaats van iets waaraan zo snel mogelijk tegemoet gekomen moet worden, kan dat nieuwe inzichten opleveren.

In zekere zin zijn we allemaal onverzadigbaar en (die wijsheid heb ik niet van mezelf maar van de stoïcijnen) achter ieder verlangen zit eigenlijk een ander verlangen. Dus je zou eens kunnen onderzoeken waar je èigenlijk naar verlangt. En (maar dat is natuurlijk voor gevorderden) als je blijvend tevreden wilt zijn, verlang dan naar dat wat je al hebt 😉

Tot zover de filosofische bespiegelingen. Volgende keer weer lekker prozaïsch. In ieder geval ga ik jullie dan vertellen over een nieuw project, waarvoor ik deze zomer op verschillende locaties in totaal een kleine 60 portretjes ga schilderen van jonge mensen in de leeftijd 4 tot 18. Met hopelijk een overzichtsexpositie daarvan ergens in september. Wordt vervolgd!
Groet,
Willy

PS.
Podcasttip voor schilders, wel enigszins commercieel en over-de-top-Amerikaans, maar goed te beluisteren tijdens de dagelijkse stappen: Savvy Painter Podcast

2021 (nr 85 maart) Like a duck going to water.

/0 Reacties/in /door

Like a duck going to water.


olieverf op papier, 50 x 65 cm

Sommige mensen zijn uitzonderlijk begaafd. Ter troost voor mij en voor velen: misschien heb je wel een beter ticket voor een gelukkig leven wanneer je tot de overgrote middenmoot behoort, dan wanneer je de talentkaart hebt getrokken.

Het past wel in de ‘maakbare samenleving’ om te doen alsof alles gewoon een kwestie van hard werken en doorzetten is (nou ja ‘gewoon’, dat zijn ook geen eigenschappen die iedereen bij geboorte meekrijgt). Maar om werkelijk bijzonder werk te maken is meer nodig dan je schouders eronder te zetten. Dat meerdere dat heb je, of dat heb je niet. En als je het hebt ga je als een eend te water. Kijk even naar dit filmpje van de BBC uit de televisieserie Show Me the Monet (klik hier); vraagt slechts drie minuten van je kostbare tijd en je glimlacht de rest van de dag. Omdat je wordt gegrepen door speciaal talent in combinatie met oprechte beschaafde bescheidenheid; waar treft men dit nog in tijden van overmoed en waanzin.

Verder nog weer een leuk stukje film over Diebenkorn, die mij de afgelopen maanden zo fijn inspireert. Klik hier, (slechts 2 min.) Hij vertelt hoe lastig het kan zijn om te beginnen op dat witte doek: ..but when they get a bit besmirched, well then they are fair game.

Tot slot twee korte documentaires over Nederlandse hedendaagse vrouwelijke schilders die ik bewonder, om verschillende redenen. Allebei ongeveer 15 minuten kijkplezier:

Lily van der Stokker klik hier
Helen Verhoeven klik hier
In de hoop jou ergens dit jaar te ontmoeten, tijdens een expositie of in mijn atelier (zie de agenda hiernaast), ga ik de komende tijd lekker door met schilderen. Niet als een eend, maar toch wel gewoon dat water in, immers:

Je kunt de zee niet oversteken
door alleen naar het water te staren.
R. Tagore, Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur

Groet,
Willy

2021 (nr 84 februari) Volkomen leegheid, volstrekte stilte.

/0 Reacties/in /door

Volkomen leegheid, volstrekte stilte.


olieverf op papier

Nu de stilte steeds stiller wordt en alle dagelijkse ruis in het kleine particuliere leventje verstomt, krijgt creativiteit ruim baan (NB daartoe niet teveel naar het nieuws kijken en zeker niet naar al die talkshows). Geen enkel excuus meer voorhanden om niet te werken. De dag strekt zich leeg voor mij uit. Als er nu nog niet geschilderd kan worden, wanneer dan wel? Ik omarm het kale niets (in de hoop en het vertrouwen dat ik straks mijn familie en vrienden weer kan omarmen) en produceer en experimenteer. Weglaten, geen details, abstraheren, grove penseelstreken, denk in vlakken en vormen, niet in betekenis, heb lef, laat los! Zo spreek ik mezelf toe. ‘Wordt het wat?’ vraagt een geïnteresseerde enkeling. Geen idee! Kan alleen maar zeggen dat het lekker gaat, met de gebruikelijke ups en downs, in ieder geval ga ik iedere ochtend met goede zin mijn atelier in. Wat wil een schilder nog meer?

Streef naar volkomen leegheid.
Handhaaf volstrekte stilte.
Lao-Tse (Chinees filosoof, ca. 600 v. Chr.)
****

Hieronder een paar kijk- en luistertips, ter vervanging van het weinig inspirerende corona/ vaccinatie/ toeslagen/ valvanhetkabinet/ verkiezingen/ -meningencircus dat ons als een tsunami dreigt te overspoelen.

Als je net als ik een paar jaar geleden enorm genoten hebt van de film The Square (klik hier voor de trailer), kijk dan nu naar The Burnt Orange Heresy (klik hier voor de trailer). Gaat ook over kunst, met dezelfde hoofdrolspeler Claes Bang, en een fijne rol van Mick Jagger als kunstverzamelaar. Een mooie combi van humor en satire en thriller. Voor € 8,50 te streamen via Picl (klik hier), wat ik een uitkomst vind, zolang het filmhuis een no-go is.

Het Van Gogh Museum in Amsterdam heeft een brievenpodcastserie gemaakt waarbij schrijvers, acteurs en muzikanten voorlezen uit de brieven van Vincent van Gogh en vertellen waarom ze door die tekst persoonlijk geraakt zijn. Te beluisteren op je mobiel in je podcastapp of klik hier

Het Singer in Laren biedt korte filmpjes online aan (telkens een paar minuten) met een toelichting per schilderij klik hier

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Nou ja, mensen, dat moet me nog van het hart; het is -los van en naast alle corona- en andere ellende- een gouden tijd! Als je geïnteresseerd bent, in wat ook maar; alles ligt online voor het oprapen. En de meeste mensen hebben daar nu ook tijd voor: films, lezingen, interviews, documentaires, toneel- en balletvoorstellingen, concerten, enzovoort. Natuurlijk, het is geen gelijkwaardige vervanging voor real life ervaringen en zeker niet voor medemenselijk contact, maar in plaats van niets doen en balen om wat (niet) is, kan je er beter het beste van maken en jezelf verrijken met schoonheid, kennis en nieuwe inzichten.

Groet,
Willy

2021 (nr 83 januari) Vertrouw op haperingen.

/0 Reacties/in /door

Vertrouw op haperingen.


olieverf op papier

De laatste dag van 2020, het jaar zit erop. What’s next? Van harte wens ik je een goed nieuw jaar. Met een flat white bij een strandtent, is dat niet een prima beeld voor 2021? Alleen of in gezelschap, het zou fijn zijn als die keus weer in vrijheid gemaakt kan worden.

Ik hoop en wens dat je jouw goede voornemens -mocht je die hebben- realiseert 😉 En dat je gezond blijft. Oog houdt voor de behoeftes van anderen. Compassie hebt voor je eigen missers (die er zullen zijn, altijd). Regelmatig kunt lachen om van alles en niets. Mijn moeder zei dat vroeger al: ‘lach erom!’. Best een goeie tip eigenlijk.

Wat het schilderen betreft: ik denk dat ik iets op het spoor ben. Spannend! Er vallen schilderkwartjes, en dat maakt dat ik niet kan wachten om de kwast weer op te pakken. Ik heb ontzettend veel zin om lange dagen in mijn atelier te werken, met de deur dicht, en verder te gaan met zoeken en uitproberen.

Het schilderij hierboven is een van die probeersels. Ik heb voor mezelf een paar uitgangspunten geformuleerd die mijn leidraad gaan vormen de komende tijd. Niet heel vernieuwend, maar wel ineens met betekenis. Over ‘dat het gezien moet zijn’. Dat het onaf mag zijn. En iets over lijnen en kleur. De vorm op toon, de penselen groot, de drager eerst maar weer eens klein. Nou ja, ik begrijp wat ik bedoel. Ineens (haha, hoezo ineens?) begrijp ik wat ik bedoel, fijn is dat. Benieuwd hoe lang het duurt, voordat het me weer ontsnapt.

Nooit kwaad (Hugo Claus)

Kwaad kan het nooit, het begeren
naar wat ons voortdurend ontsnapt.
Alleen het verzuurd beheren
ceremonieel opgelapt
kan ons leven bezeren.

Verander nu gauw
van kleren
verzaak aan rekeningen
vertrouw op haperingen.

****

Een van mijn helden op dit moment is Richard Diebenkorn. Klik hier (12 min.) als je een mooi chronologisch overzicht van zijn werk wilt zien. Hij begon als abstract expressionist, ging daarna halverwege de jaren ’50 figuratief werken, en uiteindelijk weer abstract. Die middenperiode vind ik geweldig. Hoe hij de vormen versimpelt, veel weglaat, die robuuste hand van schilderen, de kleuren, het speelse spel tussen figuur en achtergrond (wat geen achtergrond maar onderdeel is).

Aan de slag dus!

Ook dit jaar hoop ik weer veel reacties op mijn brieven te krijgen, blijf dat graag doen, het inspireert me om door te gaan met schilderen en ook met schrijven. En hopelijk gaan we elkaar zien, wanneer dat weer kan, tijdens exposities, kunstroutes, open dagen, of op afspraak in mijn atelier. Ik ga voor een superschilderjaar!

Groet,
Willy

PS.
Lita Cabellut is kunstenaar van het jaar 2021. Luister naar een uitgebreid interview met haar in Nooit Meer Slapen (klik hier) waarin ze onder meer vertelt over loslaten en transformatie in haar werk en haar persoonlijke leven.

 

2020 (nr 82 december) Over moed en over tijdverspilling.

/0 Reacties/in /door

Over moed en over tijdverspilling.


olieverf op doek, diverse formaten
Vorige week ben ik met veel plezier gestart met het geven van een lessenserie, een korte basiscursus schilderen, vier ochtenden met een klein groepje gemotiveerde deelnemers. Gericht op meer kennis van de (objectieve) begrippen die van belang zijn bij het schilderen en bij het praten over schilderen. We hebben het bijvoorbeeld over toon en kleur, ritme en richting, perspectief, vorm, vlak, lijn en compositie. En over meten is weten, materiaalgebruik en het nut van afstand nemen. We hebben het ook over bang zijn dat je iets niet goed doet, omgaan met kritiek, het eeuwige streven naar perfectie, over concentratie, focus en frustratie. In het schilderen kom je jezelf altijd weer tegen. Een ontmoeting met je handschrift, je mogelijkheden, je grenzen.

Hierboven zie je de resultaten van les 1 waarin een bakje met hyacinten werd geschilderd. Met rauwe omber en titaanwit op het palet, lekker verschillende tonen mengen, heel goed kijken, en dan rustig opbouwen.

Het is fijn om zo’n leerproces niet in je uppie maar met elkaar door te maken. Soms zie je bij een ander wat je bij jezelf niet ziet. Het gaat daarbij niet om het vergelijken.

‘Wat lijkt jou de grootste tijdverspilling, vroeg de jongen. Jezelf met anderen vergelijken, zei de mol.

Uit het boek: De jongen, de mol, de vos en het paard, van Charlie Mackesy. De tekeningen zijn prachtig, de teksten eenvoudig en waar.

Niet jezelf met een ander vergelijken dus, maar wel uitgedaagd worden door anderen. Wanneer je je werk naar een hoger plan wil trekken, heb je daar (ook) anderen bij nodig. Schilderen is in beginsel een solitaire bezigheid, je sluit je op in je atelier. Maar er moet wel zuurstof bij.

‘Wat is het moedigste dat je ooit hebt gezegd’, vroeg de jongen. ‘Help’, antwoordde het paard.

Mooi streven voor 2021: moedig zijn.
En geen tijd verspillen.

Groet,
Willy

PS. Voor als het (wat dan ook) even niet lukt: ‘With a little help from my friends‘ in de uitvoering van Joe Cocker (klik hier)