2018 mei: Over ruimte & verlangen, en meer.

/0 Reacties/in /door


‘Verlangen’, olieverf op linnen, 100 x 80 cm (verkocht)

Dit schilderij was bedoeld voor de komende expositie in Weesp. Tijdens de open dag in april sprak een bezoekster in mijn atelier me aan over dit werk, zij was er door geraakt. In de week daarop kwam ze terug met haar man, en hebben ze dit doek gekocht ter gelegenheid van hun trouwdag. Hoe mooi is dat? Ik voel me altijd zeer vereerd iedere keer wanneer iemand een schilderij van mij koopt. Zal wel iets met erkenning te maken hebben 😉

Maar nog even over die expositie in de Synagoge in Weesp. Met z’n achten exposeren we, als oud-studenten van de Wackers Academie, vijf jaar na ons afstuderen (zie ook hiernaast in de agenda). Kom je ook naar de opening, zaterdag 2 juni om 15.00 uur? Kunsthistoricus Jaap Nijland houdt dan een openingspraatje; hem kennende is dat vast aangenaam en interessant om naar te luisteren. Je bent van harte welkom. De openingstijden zijn op vrijdagavond 1 juni van 19.00 tot 21.00 uur, op zaterdag en zondag 2 en 3 juni van 11.00 tot 18.00 uur. 

Moest trouwens wel weer denken aan die Wackers-studietijd, de afgelopen dagen, want ik deed mee aan een 3-daagse workshop o.l.v. de talentvolle jonge schilder Anna Maria Vargiu bij de Onderneming op Kunstgebied in Haren. Hier het resultaat. Nuttig. En nu weer verder met mijn eigen ding.

Dit is m’n 50e brief, zag ik. Wat begon in 2014 als een probeersel is een vast maandelijks gebruik geworden. Daardoor is er nu een laatje in mijn hoofd gesleten dat altijd openstaat. En dat door de weken heen gevuld wordt met beeld en tekst, voor ‘wie weet, te gebruiken in mijn brief’. Ik geniet daar van, te zoeken naar moois en naar wetenswaardig, in wat ik zie en hoor en meemaak. Wat me boeit wil ik graag delen. Even zo leuk is het dat er mensen zijn die dit waarderen, dat waardeer ik dan weer. En zo houden we elkaar aan de praat en van de straat, haha.

Maar serieus, zonder lezers geen brief. Daarom geef ik als dank aan jullie, ter gelegenheid van deze 50e brief, eenmalig 50% korting op drie van mijn favoriete schilderijen. Het zijn behoorlijk grote werken, maar als je een geschikte plek hebt voor een groot doek, dan is dit je kans! klik hier.

Tot slot nog een filmpje, dit keer over schilder Koen Vermeule (klik hier), wiens werk ik bewonder. Leuke man ook, om naar te luisteren, zonder enige pretentie, mooi!

Groet,
Willy

2018 april: Ruimte verbeeld.

/0 Reacties/in /door

Ruimte verbeeld

Ruimte (De Weerribben), plein air, olieverf op linnen, ca 20 x 15 cm

Het idee dateert al van twee jaar geleden: om als eindexamengroep 2013 van de Wackers Academie een expositie te organiseren, waarmee we laten zien waar we staan vijf jaar na dato, nu dus in 2018. Immers we hebben ons zo uitgesloofd gedurende die academietijd 😉 waar heeft dat toe geleid? Hebben we iets gedaan met de verworven kennis en vaardigheid? Zijn we nieuwe wegen ingeslagen? Zeven schilders en 1 beeldhouwer gaan met de billen bloot –want dat is exposeren- en nodigen je uit hun werk te bekijken tijdens een expositieweekend in de synagoge in Weesp op 1, 2 en 3 juni 2018. Save the date!

We hebben voor deze expositie een gemeenschappelijk thema gekozen: ‘ruimte’. Tsja. Ruimte genoeg eerst, ha, zowel in tijd als in mijn hoofd. Duurt nog zo lang… ik kom wel op iets, iets ruimtelijks, hoe moeilijk kan het zijn… En toen werd het 2017, en vrijwel direct ook eind 2017…begin 2018… tsja!

Wat is eigenlijk ruimte? In de natuurkunde: een fundamentele grootheid die niet gedefinieerd kan worden door andere grootheden. In de wiskunde: een verzameling die voorzien is van een structuur. In de filosofie: ruimte en tijd maken ervaring mogelijk (Kant). Oké. Er rinkelt geen bel noch valt een kwartje.

Is ruimte oneindig? Of begrensd? Is het je omgeving? Een plaats waar je kan zijn? Of persoonlijke ruimte, levensruimte? En hoe verbeeld je dat dan? Landschap? Leegte? Licht of juist zwart?

De mens in de ruimte? Ruimtevaart. De ruimte om de mens heen. Zowel bij het begin als bij het eind is er nauwelijks ruimte, word je omsloten.

    
Ruimte beperkt I en II, olieverf op linnen, 50x 40 cm

De ruimte daartussen dan, tussen geboorte en dood?
Daar wordt het leven geleefd; ruimte om te leven.

    
links: Ruimte onbeperkt, olieverf, drie-en tachtigste opzet, 200 x 140 cm
rechts: La vecchietta vitale, olieverf op papier, 50 x 70 cm

Nou, leuk geëxperimenteerd, maar dit is het dus allemaal niet. Althans niet voor deze expositie. Wat dan wel?
Kom maar kijken 😉

En kijk dan eerst nog even deze gouwe ouwe Ted Talk (klik hier) van Rene Brown over kwetsbaar zijn. Niet alleen als exposant ben je kwetsbaar; wij zijn dat allemaal.
Mooi is dat.

Groet,
Willy

PS
Kom je ook naar onze open dag in De Oude Ambachtsschool? Voor info zie hiernaast in de agenda.

2018 maart: Paardenbloemen kweken.

/0 Reacties/in /door

Paardenbloemen kweken?

  
olieverf op linnen, 40 x 20 cm, prive

Bijna iedere schilder heeft wel werk dat hij/zij nooit zal verkopen. Voor mij is dat dit doekje. Totaal niet opzienbarend qua voorstelling, niet briljant geschilderd, niet kleurrijk, iedereen loopt er aan voorbij, hoewel er best veel koffie wordt gedronken in onze keuken. Maar ik kijk er vaak naar. Dan ben ik op het Noordzeestrand bij Noordwijk, jaren geleden.

Ik sta alleen, in de verste verte letterlijk geen hond te bekennen, tijdens het opbouwen was het nog droog maar nu begint het te regenen en harder te waaien. Mijn ezel heb ik verzwaard met plastic zakken vol zand om de boel staande te houden. Het is eigenlijk niet te doen. Opwaaiend zand kleeft aan mijn kwasten en hecht zich in de verf, terpentine klotst uit het bakje over mijn palet, slierten nat haar in mijn gezicht, koud en guur, verstijfde vingers. En het is fantastisch! Ik voel me sterk en vrij en vooral ontzettend vrolijk door al deze tegenwerking, die geen tegenwerking is, maar ‘gewoon’ de natuur. Hoe onbeduidend kan je zijn, ten overstaan van deze krachten, wat heb je dan nog te willen? Het voelt als een ware uitdaging; soms is inpakken en wegwezen geen optie, ha, kom maar op! 

Gaaf te ervaren hoe het zand zich stroef liet mee-schilderen op het doek, hoe de regendruppels als parels bleven liggen op de olieverf, hoe ik ongecoördineerd door de harde wind, en tegelijk super-geconcentreerd dit schilderijtje razendsnel vorm gaf.

Ik ben heel benieuwd of jij ook zo iets hebt, iets dat je gemaakt hebt en waar je geen afstand van doet. En om welke redenen. En waar dat werk zich nu bevindt. Hoe het er uit ziet. Reacties van harte welkom.

Iets anders. Ik wil graag vertellen over de ontroerende expositie van de honderden gouaches van Charlotte Salomon in het Joods Historisch Museum in Amsterdam (te zien t/m 25 maart a.s.), maar het is teveel voor deze brief, om daar verslag van te doen. Het is teveel voor alles en iedereen eigenlijk… Er is een film over haar leven gemaakt, en een documentaire, beide ook zeer indrukwekkend. Wat heeft ze in die drie jaar krankzinnig hard gewerkt. Zou Charlotte haar tragische familiegeschiedenis overwonnen hebben als ze niet in Auschwitz was vermoord? Als je meer wilt weten klik hier. Neem er tijd voor.

En nog even terugkomend op Neo Rauch, waar ik het in mijn vorige brief over had. Inmiddels heb ik opnieuw gekeken en een rondleiding gehad, waarin allervriendelijkst werd uitgelegd hoe weinig de schilder zelf uitlegt. Een beetje als de rijdende rechter: “Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen.”  O ja?! Maar goed, I rest my case. Het zij zo. Ik ben zijn werk toch meer gaan waarderen, door beter te kijken, dus misschien heeft Rauch gelijk als hij het iedereen lekker zelf uit laat zoeken.

Quote van Rauch: “Een kunstwerk is niet iets wat je kunt willen, maar iets wat gebeurt. Paardenbloemen kun je ook niet kweken…” Dat vind ik dan wel weer geestig, hoewel misschien niet zo bedoeld.

Ik eindig licht en luchtig, na zware museumkost. Klik hiervoor een filmpje van 23 streetart items. Het gaat over perspectief en illusie. Kijk het vooral af want het wordt steeds gekker. Mijn favoriet is nr. 2. Jij?

Groet,
Willy

2018 februari: Nieuwsgierig naar Neo

/0 Reacties/in /door

Nieuwsgierig naar Neo

 
olieverf op board, 40 x 30 cm, verkocht.

Eigenlijk is dit een snelle voorschets in olieverf voor een groot schilderij (dat ik niet maakte). Tijdens de atelierverkoopdag op 27 januari jl. kocht de eerste bezoeker die binnenwandelde deze schets. Ze liet het nog even staan om het later op te halen, en gedurende de dag had ik het nog wel zes keer kunnen verkopen. Kennelijk viel het in de smaak. Had ik niet bedacht.

Misschien is dat wel een van de moeilijkste dingen: je eigen werk beoordelen. Ook daartoe is zo’n dag met veel publiek nuttig: je hoort nog eens wat ongefilterde reacties hier en daar, als je je oor te luisteren legt bij de bezoekers.

Maar doet het er toe, wat ‘men’ vindt? Die vraag kwam (opnieuw) bij me op, toen ik de expositie van de Duitse Neo Rauch (1960) zag in de Fundatie. Een van de belangrijkste hedendaagse kunstenaars, je móet kijken, zegt museumdirecteur Ralph Keuning, en dat snap ik (dat hij dat zegt, en ook nog dat dat ‘moet’). Immense doeken zijn het, waarop ontzettend veel te zien is, maar waar ik zonder toelichting eerlijk gezegd geen snars van begrijp. Wat ook weer niet zo raar is, want Rauch schildert ‘innerlijke beelden’, volledig uit zijn hoofd, zonder gebruikmaking van foto’s of voorstudies, en baseert zich daarbij op eigen surrealistische dromen en visioenen. Hij houdt zich niet bezig met de vraag wat een ander er van vindt. Dat vind ik sympathiek, of eigenlijk vind ik vooral zijn totale toewijding en bezieling sympathiek, en bij die focus past dat je je niet bekommert om de toeschouwer.

Zo bezien is er veel te beleven in de kunst. Zeker als je afstapt van het idee dat er iets ‘moois’ of ‘aangenaams’ gemaakt moet worden. Wat ik zelf best lastig vind, want ik merk dat ik wèl op die manier kijk. Mijn eerste gedachte op zaal bij Rauch was: allemachtig wat lelijk! Dat akelige veridiangroen, die onbehouwen figuren, de overweldigende hoeveelheid informatie op zo’n doek, naargeestig qua sfeer; not my cup of tea. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn smaak: ik wil graag weten waarom Rauch zo belangrijk is in de kunst. Wat ik over hem lees maakt dat ik de komende weken zeker opnieuw ga kijken naar zijn werk in de Fundatie. Met in mijn hoofd het volgende citaat:

‘Het doel van de kunst is niet het uiterlijk van dingen weer te geven, maar het innerlijk…dat is de echte werkelijkheid.’

Toch niet de minste, die Aristoteles, hij zei dit.
Ik weet het niet. Jij?

Groet,
Willy

2018 januari: Take it easy

/0 Reacties/in /door

Take it easy.


olieverf op linnen, 170 x 100 cm, verkocht.

In een vorige nieuwsbrief liet ik een detail zien van dit schilderij, toen het nog in wording was. Hier zie je het eindresultaat, in z’n geheel. Een herkenbaar dagelijks tafereel (zeker in de mediterrane landen); mannen op een bankje, aangenaam zonnig weer, geen haast, de dag is nog lang. Oeverloos discussiëren over politiek of voetbal, dat wel. Het schilderij hangt nu in de wachtruimte van een huisartsenpraktijk, mindfull voor de patiënten (take it easy, luitjes) en superleuk voor mij!

Verder leuk: er is werk van mij verkocht in Hattem in de synagoge (zie hiernaast). De expositie is verlengd tot en met de 3e week van januari.

Als je overweegt een origineel kunstwerk aan te schaffen, kom dan vooral ook naar de atelierverkoopdag op zaterdag 27 januari 2018 in De Oude Ambachtsschool in Zwolle (zie ook hiernaast in de agenda). Het is DE gelegenheid om voor een schappelijke prijs in direct overleg met de kunstenaar zaken te doen.

Oké, genoeg wervende tekst 😉 Nog even iets heel anders, passend bij het begin van weer een nieuw jaar, de tijd waarin de meesten zichzelf wel eens een vraag stellen die te maken heeft met goede voornemens en verwachtingen van het leven en zo meer. Luister en kijk naar de Tedtalk “What makes a good life” door Robert Waldinger (hij is psychiater, onderzoeker, zenpriester en 75 jaar, dus je kunt best iets van hem aannemen.)

En voor het geval je dan met je goede relatie(s) op stap wilt om schilderkunst te kijken, geef ik je ter inspiratie mijn lijstje van exposities waar ik de afgelopen maanden was of de komende maanden nog graag naar toe wil:
– The American Dream in het Drents Museum
– Hollandse Meesters in de Hermitage Amsterdam (en kijk dan ook even bij Outsider Art)
– Charlotte Salomon in het Joods Historisch Museum in Amsterdam
– Romantiek in het Noorden in het Groninger Museum
– Michael Kvium in de Kunsthal Rotterdam
– Gerhard Richter in het SMAK in Gent
– Neo Rauch in de Fundatie Zwolle
– Weerzien in de Pont Tilburg

Genoeg te zien en te doen in 2018.
Mocht je al moe worden van de gedachte, dan is de wijsheid van Lao-Tse (hij leefde ca. 600 v. Chr.) misschien aan jou besteed:

‘Streef naar volkomen leegheid.
Handhaaf volstrekte stilte.’

Ook niet slecht om het jaar mee te beginnen…

Groet,
Willy

2017 december: Jezelf vormgeven.

/0 Reacties/in /door

“Vormgever van jezelf”

Sitting on a parc bench (olieverf op board, 40x 60 cm).

Schilderen kan op veel verschillende manieren. Mijn schilderijen zijn doorgaans behoorlijk realistisch. In ieder geval zijn termen als spiritueel, abstract, magisch of dromerig niet direct van toepassing. Geen fantasie maar observatie. Ik experimenteer, dat dan wel. Op dit moment zoek ik naar minder details en meer ruimte voor interpretatie. De kunst van het weglaten en de kunst van de eenvoud. Is zo eenvoudig nog niet. En is het wel voldoende ‘eigen’? Houvast zoeken dan maar bij de grote Nietzsche: “Wees meester en vormgever van jezelf”, zei hij. Mooi motto voor 2018! Hij zei trouwens ook: “Toen ik moe was van zoeken, leerde ik vinden”. Hoopvol. Ben benieuwd naar jullie mening over dit schilderij.

Een nieuw jaar komt er aan. Plannen? Altijd!
Ik noem de komende grote atelierverkoopdag eind januari (zie in de agenda hiernaast) en een alumni-expositie in Weesp begin juni. En van alles nog meer; ik blijf jullie graag maandelijks op de hoogte houden.

Tegenover museum De Fundatie in Zwolle staat filmhuis Het Fraterhuis. Soms, bijv. als het niet vlot met schilderen of het anderszins tegen zit, ga ik naar beide, hetgeen natuurlijk superluxe is (nb. niet in geld, in feite is het wonderlijk rustig daar; met een museumjaarkaart en een vriendenpas in totaal slechts € 6,50). Een uur kunst kijken en een film toe, probaat middel om alles weer anders te zien.

Wil je een originele, grappige, intelligente, absurde satire zien over moderne beeldende kunst, ‘medemenselijkheid’ en apengedrag, kijk dan naar de film The Square: klik hiervoor de trailer. Een ongemakkelijke film, die nog een tijd in mijn hoofd bleef hangen. Heel anders dan bijvoorbeeld Loving Vincent. Daar kijk je naar 65.000 geschilderde frames; onwijs knap werk. Maar wel braaf, er haakt niets.
Moet dat dan? Nee, kwestie van smaak. Ik vind het geweldig als iets ontregelt, rafelt of schuurt, en ik op een ander been word gezet. Dat genereert energie, maakt me wakker, in plaats van dat ik in slaap sukkel.

En dat vind ik nu zo leuk aan kunst. Het kan op zo veel verschillende manieren. Het een is niet per definitie beter dan het ander. Kijk even naar dit fimpje met pianomuziek, waarin verschillende variaties op een thema worden gespeeld. Dat is toch heerlijk, wat er allemaal mogelijk is?! Voor de maker geldt: als je de techniek beheerst dan is het verder aan jou hoe je die techniek inzet om jouw doel te bereiken. Moet je alleen nog even weten wat je doel is 😉 Maar daar hebben we dan 2018 voor…

Lieve mensen, ik dank jullie voor alle reacties die ik dit jaar weer kreeg op mijn brieven en hoop dat jullie daar mee doorgaan in het nieuwe jaar. Ik wens jullie een mooie decembermaand, een goede afsluiting van 2017 en een frisse start van 2018!

Groet, Willy

2017 november: Vraag het aan Google…

/0 Reacties/in /door

Vraag het aan Google…

detail van een groot doek (175x100cm), in wording.

De komende tijd ga ik groot werken, en dan bedoel ik GROOT! Ben nu bezig met een doek van 175 x 100 cm (zie detail hierboven). Voor de eerste opzet heb ik dit doek plat op de grond gelegd, en geschilderd met enorme kwasten en dunne olieverf, ruw, met wijde armbewegingen, op hurken en knieën er omheen kruipend. Los van drie dagen spierpijn ging dat redelijk. Maar nu staat in mijn atelier (met handige hulp van mijn man) een joekel van een ezel, bestaande uit 2 deuren in een frame op wielen. Kan niet wachten te beginnen, zin in!

Ik weet niet waarom groot zo leuk is, ik vind het zoveel spannender dan dat kleine fijne. Maar eigenlijk hoef ik het antwoord op ‘waarom’ ook niet te weten, al denk ik vaak van wel. Wat maakt het uit, waarom ik vrolijk word en me uitgedaagd voel door zo’n reusachtig doek? Bovendien, binnenkort (over een jaar of twintig?) stel ik mijn vragen gewoon aan Google, die mij dan beter kent dan ik mezelf. “Google, zal ik groot werken of klein?” Haha, dat is de toekomst, mensen. Kijk vooral (mocht je dit gemist hebben) de tv-uitzending terug van Tegenlicht: “Mensen, goden en technologie”

In dat verband was ook de Dutch Design Week in Eindhoven een eyeopener. Er blijkt een grote creatieve wereld te bestaan waar ik in feite nauwelijks iets van weet. Niet alleen prachtige vormgeving, pure esthetiek, maar ook robottechniek, zeer geavanceerde recycling, digitalisering, excentrieke drones, zwevend licht; alles kwam voorbij tijdens de DDW. Daar sluit deze Ted-talk (klik hier) van de fantastische kunstenaar Daan Roosegaarde naadloos op aan. In 12 minuten geeft hij mij hoop en vertrouwen in de wereld en de toekomst.

Groet, Willy

2017 oktober: Vuur met vuur ontsteken

/0 Reacties/in /door

Vuur met vuur ontsteken

Dit schilderij heb ik in een razend tempo gemaakt. Een prachtig model, kleurrijk gekleed, goed aangelicht; een feest om te schilderen. Het was niet af, maar ik had geen tijd meer. En nu hangt het al een maand of wat op mijn prive ‘expositiespijker’ (in onze keuken dus). Helaas heeft zich nog steeds niet aan mij geopenbaard wat ik nog aan dit schilderij kan en zal doen. Ik hoop dan dat ik vanzelf het licht zal zien, en dat ik na verloop van tijd, gewoon door het schilderij in mijn buurt te hebben en er af en toe naar te kijken, bedenk of zelfs wéét hoe verder te schilderen op dit doek. Maar zonder model, zonder goede foto van het model, en belangrijker: zonder flow, begin ik niets. En zo staan er wel meer doeken te wachten op het vervolg dat maar niet komt…

Alleen vuur kan vuur ontsteken, zei de grote redenaar Quintilianus al voor het begin van onze jaartelling. Om je publiek te overtuigen kun je het beste zelf ontroerd zijn. Voor mij geldt dat kennelijk ook bij het schilderen. Ik moet gegrepen zijn door iets, maakt niet uit wat: de kleur, de buiging van de kaaklijn, de lichtval, de manier waarop iemand kijkt. Iets zien daarin, en dat heel erg graag willen schilderen. En dan alles vergeten in en buiten mij en focussen op het moment. Niet denken maar doen. De grap is dat er, als ik zo aan het schilderen ben, nauwelijks aarzelingen zijn, geen onzekerheid. Ik doe wat ik doe, ik ben wat ik doe, het valt samen. Misschien is het daarom wel zo fijn.

Als ik ga denken, zoals nu achteraf -wat moet ik nog doen aan dit doek, wat heeft het nog nodig, etc- dan kom ik er niet goed uit, ga twijfelen, bang de goede stukken te verprutsen, en word ik onzeker over iedere penseelstreek.

Dus laat ik het onaf en begin ik aan de volgende…
Is dat lekker makkelijk? Moet het anders? Moet ik zoeken naar een manier om wel door te kunnen werken op zo’n schilderij als het vuur gedoofd is? Of richt ik me op het uitbouwen van de trefzekerheid, kort en snel en raak? Anders gevraagd: moet de zweep erover (afmaken!) of blijf ik dansen?

Ik keek een onderhoudend Tedje, en haalde er het mijne uit: maak het niet zo moeilijk voor jezelf! Olé! Dans! Kijk mee als je zin hebt klik hier

Tot slot nog even over mijn mini-expositie in Hattem. Hattem is een Hanzestadje aan de IJssel met een paar leuke musea en fijne winkeltjes. In de oude synagoge in het centrum (tegenover het Voerman museum) is een kleine galerie gevestigd, waar ook antiek en kwaliteits tweedehandskleding te koop is. Daar hangen acht van mijn schilderijen (ook nieuw werk) tot en met eind december 2017. Van harte uitgenodigd een kijkje te gaan nemen! Klik hier voor meer informatie.

Groet, Willy

2017 september: De smaak snappen

/0 Reacties/in /door

De smaak snappen.

Volgens psycholoog Ap Dijksterhuis –in het boek: Wie (niet) reist is gek- maakt reizen je geest actief, goedgevuld en schoon. Dat is van belang om geïnspireerd en creatief te zijn, schrijft hij. Mee eens. En dat kan gewoon met een midweekje op het wad, samen met schildervriendin Caroline Homan.


Daar fietsend op een bakfiets vol schilderspullen, tegen een Schierse duin op, bedenk ik dat mijn brief deze keer moet gaan over hoe allemachtig ingewikkeld en intens het toch is en blijft, dat schilderen. En zéker plein air. Een goede plek zoeken, maar niet eindeloos dralen. Een vlotte eerste opzet, maar wel kloppend en overtuigend. Behoedzaam werken, maar ook grof en los. Enzovoort. Eén en al paradox, daar kan ik wel een brief mee vullen. Maar hoe interessant is dat? Een verhaaltje over de lusten en lasten van het schilderen?

Dat vraag ik me af terwijl ik lekker zit te previewen in een boek dat ik een jarige vriendin cadeau geef: ‘Oordeel zelf’ van de filosoof Coen Simon. Dat boek begint met een anekdote uit het leven van de schrijver, over havermout. Op een dag besluit hij ’s ochtends havermoutpap te eten. Zijn zonen roepen aan de ontbijttafel hoe smerig dat is, en zijn dochter ook, maar zij is nieuwsgierig en wil het wel proeven. Na een paar ochtenden telkens een hap van haar vaders bord te hebben genomen, gaat ze het zelf eten: ze vindt het lekker. Ze zegt zelfs: nu snap ik de smaak!

Hoe fijn zou dat zijn als we allemaal zo waren? Een open blik, onderzoekend, de bereidheid te veranderen van mening. De eerste impuls is namelijk helemaal niet altijd de juiste basis voor het eindoordeel. Wat overigens niet wil zeggen dat je die impuls direct aan de kant moet schuiven. Zo genuanceerd is het. Dat vind ik nou machtig interessant. En gek genoeg heeft dit voor mij ook met schilderen te maken. Dat hoop ik nog eens goed te kunnen verwoorden, hoe dat zit. Simon schrijft in dit boek–zijdelings- ook over kunst en kunstkritiek. Kunst gaat niet over leuk en lekker, maar over smaak en over proeven. Ik zou zeggen: lees dit boek. Oordeel zelf.



Groet, Willy

2017 augustus: Erop uit!

/0 Reacties/in /door

Erop uit!

Met onze jongste zoon reed ik naar het zuiden, fietsen op de trekhaak, tentje achterin, en karren maar. Heerlijk, niets gereserveerd, we zien wel; waar is het lekker weer, en –puntje mijnerzijds, met het oog op de te leveren fietsprestaties- waar is het vlak? 😉

We kwamen onder meer terecht in Arles, stad van Van Gogh. Natuurlijk even langs de plekken gefietst waar ‘onze’ Vincent als een dolle heeft staan schilderen: de brug (Pont de Langlois) en het terras (Café du Forum).
   

  
Beetje fantasie gebruiken mensen, het was echt daar!

In Saint Rémy du Provence bezochten we de instelling waar Van Gogh anderhalf jaar verbleef. Lekker toeristisch uitgemolken natuurlijk, maar toch… daar te lopen in zijn voetsporen, in dat slaapkamertje te zijn, het landschap te zien dat hij zag!
    
Ik was natuurlijk al geïnspireerd door die prachtige televisieserie over Van Gogh. (Dat is wel iets voor als het blijft regenen de komende tijd…)

En in Marseille bezocht ik in het Musée Regards de Provence een expositie van Joseph Inguimberty. (te zien tot 12 november a.s.) Heerlijk een uurtje rondgelopen daar. Dit schilderij van olijvenbomen doet me denken aan het geworstel in Toscane, en het ziet er toch allemaal zo simpel uit!

Le Poésie de Joseph Inquimberty (1896-1971)

Terug in Nederland was ik te gast in Nieuwersluis in het atelier van W.G. van der Hulst jr. (1917-2006). Zijn zoon en dochter vertelden over zijn werk en zijn leven. Niet even kort samen te vatten. Ga vooral kijken.

Er is een expositie van zijn werk in het Vechtstreekmuseum in Maarssen nog dit hele jaar.

Het is een beetje véél geloof ik, in deze brief deze keer… Maar er ìs ook veel te zien en te beleven in de wereld. ‘Reizen is studie in beweging’, zei Allard Pierson (1831-1896). En hij zei ook: reizen is het hart verwijden. Couldn’t agree more.

Niettemin: je kunt ook gewoon naar de hei gaan, want die begint al te bloeien, hoe mooi is dat.
     

Groet, Willy

PS
Natuurlijk op de camping ook nog lekker zelf gefröbeld met potlood, aquarel en ecoline, louter om het plezier van iets maken. Het hoeft niet altijd iets te worden.