Tag Archief van: expositie

2021 nr 88 (juni) Allesbehalve

/0 Reacties/in /door

Allesbehalve…


‘Recuperation I’  Oil on paper, 50 x 50 cm, including frame (67×67) € 425,00

Wandelend beluister ik een podcast waarin Gijs Scholten van Aschat vertelt dat hij de nieuwe (en vermoedelijk laatste) roman van Jeroen Brouwers heeft bewerkt tot een theatervoorstelling. Klinkt interessant, wil ik wel heen. Daarna nog een stukje interview met singer-songwriter Christien Oele. Waardoor ik nieuwsgierig overschakel op Spotify om een paar nummers van haar laatste album te horen. Jammer, ik ben al weer thuis…

Toneel, literatuur, muziek. En dan noem ik nog niet eens de schilderkunst! Er is zoveel te beleven op al deze terreinen. Maar helaas (en dat is vanzelfsprekend slechts mijn mening) is er meer aandacht voor oeverloze discussies over corona-beperkingen en hoe traag de formatie verloopt. Daar luister ik ook naar (mits goed geslapen) en dan ben ik weer ‘geïnformeerd’, maar niet half zo vrolijk en levenslustig als na een brokje kunst of cultuur.

Onze Huug zegt: ‘We kunnen best een dagje zonder’. Zeker! Waar kunnen we niet een dagje zonder? En in de Memorie van Toelichting op de nieuwe testwet wordt kunst als ‘niet essentieel’ gekwalificeerd. Maar wie bepaalt dat eigenlijk?! Mag ik dat zelf uitmaken? Voor mij is het een groot goed om het dagelijkse leven te versieren en te verdiepen met kunst en cultuur.

Daarop aanhakend: hoe fijn is het dat we weer kunnen exposeren!

Laten we het hebben over van alles, behalve…  Vul zelf maar in. Voor mede-exposant Paula de Graaff en mij is dat: allesbehalve corona. Niet om iets te ontkennen, dat zou om meerdere redenen belachelijk zijn, maar wel om de focus te verplaatsen naar waar een mens gelukkig van wordt. Zon, zee, strand, sport, een dinertje, feestje, samenzijn.

Van harte nodig ik je uit te komen kijken naar onze duo-expositie in INK hotel Amsterdam, te zien vanaf nu tot en met september. Op zaterdag 3 juli zijn Paula en ik daar aanwezig en rond de klok van vijf toasten we graag met jou op het leven! Stuur me even een mailtje als je van plan bent er bij te zijn, leuk! Je bent welkom. En natuurlijk worden de dan geldende coronaregels nageleefd.

Tip: hetzelfde weekend (2, 3 en 4 juli) vindt in de Westergasfabriek de European Art Fair plaats en daar hangt ook werk van mij, in het kader van Painting of the Year. Het zòu een mooie combi kunnen zijn… INK hotel heeft een speciale aanbieding, (klik hier) voor het geval je zin hebt in een weekendje Amsterdam. Wij gaan daar zelf in ieder geval graag gebruik van maken 😉

En tot slot, wat je dan verder in Amsterdam eigenlijk ook niet wilt missen:
COBRA Museum Frida Kahlo & Diego Rivera t/m 26 september;
Stedelijk Museum Bruce Nauman t/m 24 oktober;
Amsterdam Sculptuur Biënnale (ARTZUID) van 1 juli t/m 17 oktober.

Groet,
Willy

PS.1.
Op mijn website laat ik nieuw werk zien (klik hier)

PS.2.
Met het Dushi-project (klik hier voor mijn vorige brief waarin ik daar over vertel) gaat het goed!
Inmiddels heb ik 14 kinderen geschilderd, nog een stuk of 40 te gaan 😉 Keep you posted.

2021 (nr 86 april) Groeiend verlangen

/0 Reacties/in /door

Groeiend verlangen.


olieverf op doek, 40 x 30 cm

In een zonnige Zuid-Europese stad op een terrasje neerstrijken; misschien behoort dat over een paar maanden wel weer tot de mogelijkheden. Het verlangen groeit om over de eigen grenzen te kijken, letterlijk en figuurlijk. Verlangen naar reizen, cultuur, nieuwe indrukken, onbekommerd samenzijn met mensen en wat leven in de brouwerij.

15 jaar geleden schreef ik een boekje met de titel Bestemming Onbekend. Ik had kanker en mijn leven stond ineens op de kop. Ik wist niet waar het naar toe ging. Later heb ik me gerealiseerd dat de bestemming niet zozeer van belang is, of die nu bekend of onbekend is. Het gaat in het leven om de weg, om onderweg zijn. Open deur. Maar toch.

Ik zie een parallel met deze onzekere coronatijd. De angst voor het virus, de opgelegde beperkingen; allemaal van buiten komend onheil. Veel mensen voelen zich gedwarsboomd in hun dagelijks bestaan, zijn ongeduldig en gestrest over de maatregelen. De gedachte is al snel: als straks (ooit!) de beperkingen worden opgeheven, dàn is alles weer oké.

Maar we leven NU. We zijn onderweg, right this moment! En de beperkingen -en daarmee dus ook het verlangen naar vrijheid- maken deel uit van de weg.

Man is a creation of desire, not a creation of need. (Gaston Bachelard)

Als je het groeiende verlangen naar verruiming van mogelijkheden beschouwt als iets waardevols, iets van betekenis, in plaats van iets waaraan zo snel mogelijk tegemoet gekomen moet worden, kan dat nieuwe inzichten opleveren.

In zekere zin zijn we allemaal onverzadigbaar en (die wijsheid heb ik niet van mezelf maar van de stoïcijnen) achter ieder verlangen zit eigenlijk een ander verlangen. Dus je zou eens kunnen onderzoeken waar je èigenlijk naar verlangt. En (maar dat is natuurlijk voor gevorderden) als je blijvend tevreden wilt zijn, verlang dan naar dat wat je al hebt 😉

Tot zover de filosofische bespiegelingen. Volgende keer weer lekker prozaïsch. In ieder geval ga ik jullie dan vertellen over een nieuw project, waarvoor ik deze zomer op verschillende locaties in totaal een kleine 60 portretjes ga schilderen van jonge mensen in de leeftijd 4 tot 18. Met hopelijk een overzichtsexpositie daarvan ergens in september. Wordt vervolgd!
Groet,
Willy

PS.
Podcasttip voor schilders, wel enigszins commercieel en over-de-top-Amerikaans, maar goed te beluisteren tijdens de dagelijkse stappen: Savvy Painter Podcast

2019 (nr 70 december) Kunstmatige kunst

/0 Reacties/in /door

Kunstmatige kunst. 


stilleven van bloemen, 60 x 40 cm, olieverf op doek 

In between onderwerpen en thema’s vind ik het heerlijk om een stilleven te schilderen. Vraagt geen denkwerk, is niet vernieuwend, is gewoon kijken, kijken en nog eens kijken, en opgaan in verf en vorm, kleur en textuur, tere bloemblaadjes, hoekige stelen. Lekker schilderen dus.

Hoe anders kan het ook, dacht ik toen ik een artikel las in de American Scientist.

Het artikel gaat over het creëren van autonome kunst door computerprogramma’s met behulp van algoritmes. Een algoritme is een reeks instructies die naar een specifiek doel leiden. Vergelijk het (simpel gezegd) met een kookrecept.

Computers zijn in veel dingen veel beter (intelligenter) dan mensen. Kunstmatig intelligent. Computers kunnen externe gegevens interpreteren, leren van die interpretaties, en die lessen gebruiken om -via flexibele aanpassing- doelen en taken te verwezenlijken. Zelflerend dus. Als je deze wetenschap in de kunst toepast krijg je bijzondere resultaten.

Drie Franse kunstenaars hebben duizenden portretten in een algoritme ingevoerd, waarmee ze het algoritme als het ware de esthetiek leerden van de portretkunst. Vervolgens creëerde het algoritme onderstaand portret. Saillant detail: het werd verkocht voor bijna € 400.000,=.


Portret van Edmond Belamy, gemaakt via artificial intelligence.

Interessante vraag: is dit product een kunstwerk?

Al in 1973 werd het programma AARON geschreven, dat volgens bepaalde regels tekeningen maakte. Het verschil met nu, is dat het algoritme geen regels volgt, maar -zelflerend dus- nieuwe afbeeldingen produceert door bestaand werk te analyseren.

De kunstenaar kan spelen met het algoritme, onder meer door selectief te zijn bij het invoeren van bestaande kunst. Of bijvoorbeeld (zie Anna Ridler) door eigen tekeningen n.a.v. film-stills in te voeren en vervolgens met de nieuwe computerbeelden een nieuwe film te maken .

Inmiddels is er AICAN: een programma dat bijna gelijk is aan een autonome kunstenaar en zo goed als zelfstandig werkt. Het programma is gevoed met 80.000 afbeeldingen. In 75% van de beoordelingen dachten kunstkenners dat de kunst gemaakt was door een kunstenaar, in plaats van een computer.

Ik ben benieuwd welke reactie dit oproept bij jou. Spannende ontwikkeling? Gebruik van maken? Zijn kunstenaars overbodig geworden? Of zal het onze tijd wel duren? Dat laatste geloof ik niet, we zitten er met zijn allen midden in. Artificial intelligence is hot en wordt op heel veel meer terreinen ingezet dan je opmerkt. De techniek is fantastisch, het gebruik kan behoorlijk spooky zijn.

Voorlopig toch maar gewoon doorschilderen 😉

Groet,
Willy

2019 (nr 69 november) Stof wissen

/0 Reacties/in /door

Het is muisstil, als we met het maximale aantal van 25 mensen de Scrovegni-kapel inlopen. Iedereen is vol verwachting na het zien van de film over de totstandkoming van dit grootse werk van de meester. Die film duurt 10 minuten en wordt vertoond in de klimaatruimte voor de ingang van de kapel; verplichte voorbereiding voor alle bezoekers. Heel goed! Want je kijkt daarna anders, beter ook.

Giotto schilderde deze fresco’s in Padua rond het jaar 1300. Ik zie hoe teder Maria naar haar baby kijkt (voor het eerst in de schilderkunst aandacht voor emoties in gezichtsuitdrukkingen), hoe plastisch echt de figuren zijn (ook zeer vernieuwend in die tijd, waarin nog ‘plat’ werd geschilderd) en ben me ervan bewust dat ik hier sta te kijken naar de eerste kus ooit in verf.


Wil je een leuk artikel hierover lezen klik hier.

Kijken met voorkennis, dat maakt bij mijn bezoek aan de Biënnale in Venetië ook enorm verschil. De eerste dag enigszins blanco erin. Bijna beschamend wat je dan allemaal niet ziet en niet ervaart, als je pas daarná gaat lezen over de kunstwerken. Zo vroeg ik me bijvoorbeeld af bij het zien van die enorme boot op de kade of dat ding niet weggehaald had moeten worden. Of is dat ook al kunst, gewoon een boot? Wel prachtig, dat blauw tegen die blauwe lucht. Paar fotootjes. En weer door…

  

Die avond lees ik dat dit de Barca Nostra is, het wrak van een vissersboot, gezonken in 2015 in de Middellandse Zee, onderweg naar Europa met ca 800 (of 1100, niemand die het weet) migranten. Slechts 28 overlevenden. Een monument voor de doden. Een politiek statement. En kunst dus. Of niet. Dat laatste vind ik dan niet meer zo interessant.

 “Kunst wist het stof van het dagelijks leven van onze ziel.”

Pablo Picasso

Zo is het mensen! Stof wissen, door open te kijken naar kunst, zonder -ondoordachte- aannames. Informeer je, en laat je overtuigingen lekker thuis -die roeren zich toch wel weer zodra ze de kans krijgen 😉 Wie weet raak je ontroerd, word je verrast, verander je van mening en voel je je daardoor verrijkt.

Hoe zou de wereld er uit zien als zo’n houding gemeengoed zou zijn, niet alleen in de kunst.

En rustig maar, ik heb het tegen mezelf natuurlijk, jij doet dit altijd al zo.

Tot slot: in de komende novembermaand geef ik een aantal schilderlessen in mijn atelier in De Oude Ambachtsschool in Zwolle. En daarnaast ook twee keer de mogelijkheid mee te doen met een inloopatelier, waarbij je zelfstandig werkt. Wil je hier meer over weten kijk dan hiernaast in de agenda of op mijn website (klik hier). Ik houd de groep bewust klein (maximaal 5 deelnemers), er zijn nog een paar plaatsen, dus als je zin hebt in een fijne schilderochtend, laat me dat dan snel weten.

Groet,
Willy

2019 (nr 68 oktober) Wonen in de golven

/0 Reacties/in /door

Samen aan zee, nr. V., olieverf op doek, 100 x 50 cm

Als schilder iets over je eigen werk zeggen blijft knap lastig. Voor je het weet maak je een verhaal, daar waar feitelijk weinig te vertellen valt en druk je je overdreven, of zelfs verheven, uit. Dan wordt het zo’n uil van Minerva. En wie zit daar op te wachten?

Beter helemaal niets toelichten dus? Veel beeldend kunstenaars zijn van mening dat het publiek zelf maar gewoon goed moet kijken, het beeld spreekt immers voor zich. Maar is dat niet een beetje arrogant? En een gemiste kans bovendien? Want een kijker haakt snel af als hij/zij niet direct een connectie ziet of voelt. Of is dàt nu juist arrogant; te veronderstellen dat een kijker doorgaans niet voldoende in staat is om zonder toelichting het werk te waarderen? En maakt het verschil of de maker focust op de waarneming (schilderen wat je ziet en daar al dan niet je eigen draai aan geven), of focust op een idee (schilderen om iets uit te drukken dat verder gaat dan wat zichtbaar is).

In dit verband leuk om te kijken naar de Ted-talk van Dennis Dutton; ‘A Darwinian theory of beauty’ – klik hier). Dutton zegt, samenvattend: ‘We find beauty in something done well‘ en dat was altijd al zo, zelfs 50 tot 100.000 jaar voordat er taal was! Volgens hem is beauty niet in the eye of the beholder, maar diep in onze geest verankerd.

Hoe dan ook, vaak denk ik: doe mij maar wat uitleg erbij. Ik vind het doorgaans een verrijking om te lezen over de kunstenaar, zijn/haar bedoeling, thematiek, achtergrond, geschiedenis, eerder werk op te zoeken en/of een film over de werkwijze te zien. Daarna kijk ik anders, zie ik meer, en geniet ik meestal ook meer.

Tijdens het komende open-atelierweekend Noordoost-Veluwe is het in ieder geval wel de bedoeling om in contact te zijn met de bezoekers. Iedereen is van harte welkom in de ateliers van de deelnemers (klik hier). Ik ben gast-exposant in het atelier van Marjan Kok (nrs. 26 en 27). Laat het een poepdruk en -gezellig en -inspirerend weekend worden, mensen! Ik vertel je graag meer (als je dat leuk vindt) over het schilderij boven aan deze brief, wat deel uit maakt van mijn nieuwe serie schilderijen over ‘Verlangen’.

Dat is verlangen: wonen in de golven
en geen verblijfplaats hebben in de tijd.

Rainer Maria Rilke, Duits dichter (1875-1926)

En lukt het je komend weekend niet, dan is er de zaterdag daarop (12 okt.) een open dag in Doas (klik hier). Ook daar ben je van harte welkom.

Ik hoop je te ontmoeten.

Groet,
Willy

2019 (nr 66 augustus) Lijntjes, kruisjes en streepjes.

/0 Reacties/in /door
Miss Benge, door Euan UglowEen schitterende expositie gezien in Museum More in Gorssel van het werk van Euan Uglow (Groot-Brittannië, 1932-2000). Met mijn neus er bovenop gestaan: prachtige heldere kleuren, bouwwerken van subtiele vlakken, losjes en tegelijk zeer precies, je vóelt de opperste concentratie om dat wat hij zag in de werkelijkheid, weer te geven op het doek. Zijn schilderijen ontroeren me. Ik weet niet waarom. Hij was daar niet op uit. Het ging Uglow om hele andere dingen.

Uglow zei dat schilderen naar de waarneming in feite gedoemd is te mislukken. Immers, je ogen vertekenen het beeld, je beweegt je hoofd, het licht verandert voortdurend, en alles in je hoofd (kennis, emotie, traditie, gedachten etc.) vertroebelt je blik. Wat is werkelijk? Daar worstelde hij mee. En ik vind dat een ongelooflijk interessante vraag. Zie jij wat ik zie? Bestaat er eigenlijk wel een objectieve werkelijkheid? Bestaat iets objectief, als niemand zich er van bewust is? Voer voor filosofen en andere wetenschappers. Kijk deze TEDtalk van Donald Hoffman (klik hier) als dit je boeit.

Uglow bouwde rustig vijf jaar aan een schilderij. Hij zocht houvast door alles te markeren met dunne lijntjes, kruisjes en streepjes: in zijn atelier op muren en vloeren, op het lichaam van het model, en op het doek. Hij was gefascineerd door geometrische verhoudingen, waarin hij de werkelijkheid probeerde te vatten. Als je de expositie gaat bekijken, sla dan de film daar niet over. En/of kijk deze film over de totstandkoming van zijn schilderij Root Five Nude (klik hier).

Iets anders.
Ik ga nu niet opnieuw uitgebreid over de ZomerExpo in de Fundatie schrijven, beetje klaar met die stier 😉
Er waren meer inzendingen die de mythe ‘Europa en de stier’ als uitgangspunt hebben genomen. Klik hier voor de verschillende interpretaties. Bezoek de expositie in Zwolle nu het nog kan (tot 1 september). En stem voor de publieksprijs (klik hier). Dat vinden wij -makers- fijn; dat jij de moeite neemt om te kijken en er iets van te vinden, als dank en erkenning voor de moeite die wij nemen om iets te creëren.

Groet,
Willy

2019 (nr. 65 juli)

/0 Reacties/in /door

Toeval en treffers. 


MH17, olieverf op doek, 10 x 15 cm, ntk.

Deze maand alweer vijf jaar geleden dat de MH17 crashte.

In mijn atelier hangt dit schilderijtje van zonnebloemen in het veld waar de brokstukken neerstortten. Waar maanden na de ramp nog van alles lag, niemand mocht er zomaar komen, het was inmiddels herfst, de bloemen net zo naargeestig als de rest. Ik schilderde het ter nagedachtenis aan 298 mensen, van wie ik zomaar één had kunnen zijn omdat ik op een haar na in dat vliegtuig zat.

Het leven bestaat uit toeval en treffers.

Rechtvaardigheid is vaak ver te zoeken. Daaraan dacht ik toen ik de expositie van de Zuid-Afrikaan William Kentridge in het Eye Filmmuseum bezocht. En opnieuw bij het zien van het werk van de Libanees-Amerikaanse kunstenaar Walid Raad in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Johannesburg en Beiroet zijn ver weg van ons welvarende wereldje, als je wilt kan je doen alsof geweld, armoede en oorlog niet bestaan. Mij verrijkt het (ook al maakt het depri) er wel kennis van te nemen, via de indringende kunst van Kentridge en Raad.

Wil je meer weten
over William Kentridge klik hier (6 min.)
over Walid Raad klik hier (13 min.)

Gelukkig stemt kunst niet altijd triest, integendeel, ik kan van bepaalde schilderijen juist vrolijk worden. Maria Lassnig bijvoorbeeld had humor, zie haar schilderij ‘Dressur’ en Helen Verhoeven heeft dat naar mijn smaak ook met ‘Devil’s Diner’ (zie hiernaast).

Er is veel te zien en mee te maken dus voor degenen die de komende tijd NL niet verlaten. Want vergeet ook Euan Uglow in Museum More in Gorssel niet, Paper Art 2019 in CODA Apeldoorn, Jaume Plensa in Museum Beelden aan Zee, en natuurlijk de ZomerExpo in Museum De Fundatiein Zwolle en Heino (zie ook bovenaan in de agenda).

Puur enthousiasme over zoveel moois, maar hé, doe vooral je eigen ding. Ik ga in ieder geval weer aan de slag, met verf en doek, en hoop met al deze inspiratie tot nieuw werk te komen.

Fijne zomer!
Groet,

Willy

Zij die lezen weten veel,
zij die kijken weten soms nog meer.

(Alexandre Dumas)

 

Deel deze brief gerust met vrienden, familie of anderen in je netwerk.

2019 (nr. 64 juni) De sterren begeren

/0 Reacties/in /door

De sterren begeren. 


Pura Vida, olieverf op doek, 120 x 100 cm, te koop.

Een heerlijke zomer, dat wens ik iedereen alvast van harte toe. Lekker ontspannen in een hangmat, los komen van verwachtingen en verplichtingen, een beetje mijmeren en dingen doen om geen andere reden dan dat het leuk is. Misschien een expositie bezoeken?

ZomerExpo 2019 in museum De Fundatie Zwolle 


De opening op 25 mei jl.: feestelijk en druk bezocht. 

In mijn vorige brief had ik het al over de ZomerExpo (zie ook hiernaast). Er zijn nu 250 werken tentoongesteld met het centrale thema Europa. Ik hoop dat je gaat kijken en je zult verwonderen over alle creativiteit en professionaliteit. En iedereen kan stemmen voor de publieksprijs. Ik stem natuurlijk niet op mezelf, er zijn grenzen 😉  Eigenlijk kan ik helemaal niet kiezen waar ik op zal stemmen, veel is onvergelijkbaar, trouwens, ik wil ook helemaal niet vergelijken. Niettemin, ik stem op een werk dat me direct bij de strot greep toen ik me realiseerde waar ik naar keek. Roept schaamte op, laat alle glans verdwijnen. In 1 seconde komt binnen wat we allemaal zo graag buiten onszelf houden, omdat het te erg is. Waarbij ik nog maar weer eens op wil merken dat kunst er dus toe doet! Omdat het niet alleen primaire reacties oproept, maar ook uitnodigt tot nadenken. Catalogusnummer 38. Ga zelf maar kijken in de Fundatie.

In ieder geval nodig ik je uit te stemmen, en dat mag gerust ook bijvoorbeeld op mij/op May. Catalogusnummer 13. Klik hier om je stem uit te brengen. En het is trouwens een verkoopexpositie, dus je kunt ook werk aanschaffen.

RTVOost heeft een item voor hun uitzending van 5 minuten gemaakt, waarvoor ze mij ook hebben geïnterviewd. Het filmpje geeft al een leuke indruk van wat je te zien krijgt. Wil je kijken klik hier. Eerst komt Ralph Keuning (directeur Fundatie) aan het woord, dan Carlien Oudes (directeur ArtWorlds) en dan ik. Heb gezocht naar dat citaat van Goethe, waar Keuning het over heeft. Dit zal het zijn:

Die Sterne, die begehrt man nicht,
Man freut sich ihrer Pracht.

Hij noemt ook nog het Icarus-motief, dat gaat over hetzelfde, kort gezegd: afgestraft worden voor hoogmoed. Trouwens ook weer zo’n fijn Grieks mythologisch verhaal (klik hier als je het wilt lezen).

Maar mooi, hoe je dus vanuit verschillende invalshoeken kan kijken en waarderen.

Groet,
Willy

Deel deze brief gerust met vrienden, familie of anderen in je netwerk.

2019 (nr. 60 februari): A happy cow

/0 Reacties/in /door

A happy cow.


olieverf op paneel, ca. 20 x 30 cm, verkocht

Een gezellige drukke atelierverkoopdag was het, vorige week zaterdag in de Oude Ambachtsschool in Zwolle. Bovenstaand paneeltje en ook onderstaande werken heb ik verkocht, plus nog een stuk of 10 andere.

Als gezamenlijke atelierhouders organiseren we jaarlijks zo’n atelierverkoopdag in januari, leuk om te onthouden.

    
    
    
    

En terwijl ik vrolijk en blij met alle reuring en ontmoetingen in mijn atelier rondliep, werd mijn goede bui eind van die middag bijna de nek om gedraaid door een gesprek met een mij onbekende man. Hij liep zonder te groeten binnen, kéék naar mijn werk -het is doorgaans direct duidelijk of iemand echt kijkt, en dat deed hij- en riep na een paar minuten tegen niemand in het bijzonder: ‘het is verdomme toch ook wel wat, zo’n opruiming!’

Oké… We raakten in gesprek. Hij bleek één van de oprichters van de culturele broedplaats te zijn, uit de tijd dat DOAS een kraakpand was, en vertelde dat de kunstenaars destijds regelmatig een vuur maakten op het plein om werk dat niet voor een goede prijs verkocht werd in de fik te steken. Liever vernietigen dus, dan je prijs verlagen. Tsja. Hij raakte een gevoelig punt.

Is het hoerig om ouder werk voor minder te verkopen dan je het in eerste instantie waard vond? Of is het simpelweg fijn dat het -weliswaar voor minder geld- toch gekocht wordt en een plek krijgt waar mensen het zien en er hopelijk van genieten? Principe versus commercie.
Toen hij wegliep riep hij nog over zijn schouder naar mij: ‘Je maakt verdomd goed werk’. Dat dan wel weer. Bedankt meneer. Voor het gesprek, dat in ieder geval eerlijk was.

Ik ben echt benieuwd wat jouw mening is hierover.

Maar voor wie dus even dacht dat ik ‘binnen’ ben na deze verkopen: het gaat hier niet over de 80 miljoen voor ‘Pool with Two Figures’ van David Hockney, noch over die 6 miljoen voor de Rubenstekening van Pr. Christina 😉

Waar het wel over gaat:

At my easel I’m as happy as a cow in her stall.” 

(Louise Nevelson, Amerikaans beeldhouwster)

Groet,
Willy

2018 oktober: Verder kijken

/0 Reacties/in /door

Verder kijken.


olieverf op doek, 120 x 70 cm

Alle inspiratie en werklust heb ik de afgelopen maanden in een aantal nieuwe schilderijen gestoken. Hierboven zie je er één; ik ben heel benieuwd wat je er van vindt. Je reactie is welkom.

En dan is het al weer begin oktober, tijd voor de maandelijkse brief, en is er even geen inspiratie meer over… Gelukkig bedenk ik net op tijd: ik hoef het ook niet allemaal zelf te verzinnen.

Lees bijvoorbeeld de nieuwsbrief van Maaike, zij coacht kunstenaars en creatieve ondernemers, en schrijft over het (herkenbare) mechanisme van jezelf iets wijsmaken omdat je niet afgewezen wilt worden. Klik hier.

Of bekijk dit YouTube instructiefilmpje (4 minuten, klik hier)waarin een portretje wordt geschilderd en dat lijkt zo heerlijk simpel…

Of bekijk dit filmpje (3 minuten, klik hier), waarna je volledig begrijpt dat goede penselen dúúr zijn.

Nu ja, zo kan ik nog wel even door gaan. Er is zóveel tot je te nemen aan kennis, kunst, film, theater, literatuur, nieuws, etc. Enerzijds ongelooflijk inspirerend en verrijkend, anderzijds soms overweldigend en vermoeiend.

Niettemin heb ik nog een paar tentoonstellingstips voor je. In de periferie, dat wel (maar het valt prima te bereizen, Randstadters!)

In het Stadsmuseum in Harderwijk hangen de indringende schilderijen van Dorien Plaat. Ze schildert mensen die ‘anders’ zijn, en dat best willen laten zien, zonder exhibitionisme. Haar werk nodigt uit om nog weer eens terug te lopen en opnieuw te kijken, om te ontdekken wat je niet direct ziet. Mooi. T/m 20 januari a.s.

Ook zeer de moeite waard: de beeldhouwers Giacometti en Chadwick in de Fundatie in Zwolle. Facing Fear, heet deze expositie, die de angst verbeeldt in Europa tijdens de Koude Oorlog. Sla ook de zaal niet over waarin het gezamenlijke kunstwerk te zien is van Honing en Van der Linden. Zij geven hun visie op Europa. Te zien t/m 9 januari a.s.

En tot slot museum Henriette Polak in Zutphen: Onalledaags, is de titel van de expositie. Portretten van Rosemin Hendriks, Suzan Schuttelaar en Anita Vermeeren, te zien t/m 28/10. Als ik daar ben dan geniet ik ook weer van hun vaste collectie, met onder andere werk van Arie Kater. Over hem is door zijn kleindochter een mooie documentaire gemaakt ‘De Kater komt later’. Ga daar even voor zitten want die duurt 50 minuten, maar is zeer de moeite waard: klik hier

Geniet van al het moois!

Groet,
Willy